Ερωτάς

Γιατί μιλούν για αυτό με χαρά;

Γιατί;

Γιατί όλοι τρέχουν ξοπίσω της;

Γιατί;

Αφού πονάει τόσο ,αφού σε ξεριζώνει σε κατασπαράζει σε καταλαμβάνει και με ψευδαισθήσεις σε εξαπατά

Νομίζεις ότι ζεις αλλά είναι μια παρένθεση μέχρι το επόμενο ταξίδι σου. Πηγεμός χωρίς γυρισμό που θέλεις τόσο και αποζητάς συνεχώς.

Χάνεσαι με στα μάτια της λες..

Παγώνεις όταν σε κοιτά , δεν ξέρεις τι να πεις και όμως όταν την φαντάζεσαι το τέρας που σε τρώει ηρεμεί.

Ο άγγελος που σου κρατάει το χέρι σε βυθίζει τώρα βαθιά μέσα στην λίμνη της φαντασίας σου. Τώρα μπορείς να της πεις , να της αποκαλύψεις τα πιο μεγάλα σου μυστικά

Τώρα παρατηρείς τις ψυχές σας να ενώνονται.

Και ξαφνικά συνειδητοποιείς ότι όλα ήταν ψέμα.

Το χέρι που σε κρατούσε σαπίζει. Πέφτεις. Τα σαπισμένα κομμάτια τρέφουν το τέρας. Οι σκέψεις σου κατακρεουργούν τα σωθικά. Νιώθεις ότι τρελαίνεσαι. Όμως δεν είναι τίποτα , απλώς της ξαναείδες.

(γραμμενο μεσημερι που εβρεχε)

TRUE OR FALSE

Πραγματικότητα

Ξύπνησα και τώρα το μισώ το όνειρο μου.

Με άφησε να πεθάνω..

Ρίζες κόντες , προσευχή αντιγραμμένη.

Κλεφτής η σκέψη , τσεκούρι στο λαιμό. Μίσος τώρα η ελευθέρια.. Πόνος , ψέμα.

Η παρακμή αποθεώνεται.

Ξεπέφτουν τα πάντα.

Είδωλα σε γεμίζουν. Σύμβολα που ταυτίζεσαι.

Ξηλώνονται τα ράμματα. Αίμα πηχτό τρέχει , χύνεται κρύο , μαύρο όπως η ψυχή τους.

Δεν μπορώ. Θέλω να φύγω , όμως δεν μπορώ να πατήσω κάτω ούτε και να πετάξω. Βρομιά , πτώματα βασανίζομαι να αναπνεύσω , φοβάμαι να κοιμηθώ μήπως και δω Όνειρο καλό. Μήπως και πεθάνω προσπαθώντας να κοιτάξω σπασμένο γυαλί κατεστραμμένο είδωλο.

(οι πρωτες ιδεολογικες αναζητησεις γραμμενο στα 19 μου)

Άδεια

Η ψυχή σου τώρα άδεια.

Κουβάς χάλκινος με τρυπά στον πάτο δεν συγκρατεί τους όγκους , μόνο λίγο νερό.

Για να σκουριάσει το μέταλλο που σου έφερνε γούρι.

(Γραμενο σε πακετο τσιγαρα στο λεωφορειο)

Τραγούδι για σένα

Είμαι δω να ακούσω την λύπη την μεγάλη να αφουγκραστώ τον πόνο.

θα είμαι εκεί να ζεσταθείς να γαληνέψεις και μόλις ξεθυμάνεις μια ανάσα να μου κλέψεις.

Μόλις φύγεις και πάλι μόνος θα ‘με μόλις χαθείς και πάλι το σκοτάδι θα με πάρει δεν θα βρίσκω λέξεις να γεμίσω το ποτήρι μου. Κάποτε τα φιλιά σου έφταναν, τώρα κλαίω μόνος και πάντα μόνος είμαι.

Ποτέ δεν θα φύγω, δεν θα σε αφήσω

Σωστό η λάθος δεν γνωρίζω. Μόνο ότι σε αγαπάω και πάντα ελπίζω.

Ποτέ πια θα είμαι ο ίδιος?.. με άλλαξες πολύ, και τώρα με πληγώνει το πιο λίγο..

Έλα να με σώσεις τώρα που πονάω. Σε μικρά σοκάκια ξενυχτάω με τους περαστικούς κουβέντες γυρεύω για να σε ξεχάσω.

Μάταια συνεχώς πηγαίνω σε δρόμους που δεν είσαι. Δεν πρόκειται να έρθεις να με βρεις. Σε έχασα το βράδυ της γιορτής στον κόσμο μέσα.

Στα σκαλιά που μιλάω καθόσουνα τα βράδια με ένα βιβλίο αγκαλιά και μένα σε μια άκρη. Τώρα έχω στα μάτια μόνο λύπη το άγγιγμα από σένα πιο πολύ από ποτέ μου λείπει.

Ποτέ δεν θα φύγω, δεν θα σε αφήσω

Σωστό η λάθος δεν γνωρίζω. Μόνο ότι σε αγαπάω και πάντα ελπίζω

Ποτέ πια θα είμαι ο ίδιος?.. με άλλαξες πολύ, και τώρα με πληγώνει το πιο λίγο..

Μια νυχτα στους Χαϊνηδες

Χτες πηγα στην Φαβελα. Μια μουσικη σκηνη στην Πετρου Ραλλη. Μου εδωσε ενα χαμογελο το μερος οταν εφτασα γιατι το συγκεκριμενο μαγαζι πριν κανα 2 χρονια ανηκε σε ενα φιλο. Ηταν σκυλαδικο. Τωρα ειναι χωρος τεχνης και μουσικης. Παλι καλα ειπα απο μεσα μου. Κατι αλλαζει. Εδω και μερες γυρευω την αλλαγη το διαφορετικο. Γιαυτο ειμαι και γω στους δρομους.

Ενας φιλος ειχε προσκλησεις που κερδισε απο το ραδιο Κοκκινο. Μπηκαμε και καθησαμε. Στους τοιχους πινακες και φωτακια αλλα μπουατ. Ποσο ομορφο εγινε ειπα. Γυρισα να δω τις αλλαγες.  Χαμογελουσα σαν να εβλεπε ενα φιλο απο τα παλια που καθαρισε απο την πρεζα.

Κουβεντουλα με το φιλαρακι μου. Για στιχους για μουσικες , για την Κρητη την Ελλαδα που ανασαινει βαρια αυτες τις μερες απο το τρεξιμο και τα δακρυγονα στους δρομους, Σχεδια που κανουμε που θα κανουμε. Τι ωραια που ξεπερναμε τα ορια με αυτες της συζητησεις. Γινομαστε κατι και αλλαζουμε και μεις. Μονο αυτα τα μερη σε κανουν να λες πραγματα. Αλλου θα μας εδειχναν σαν γραφικους και μαλακες.

Βγηκαν στην σκηνη τα παιδια. Ο Αποστολακης μας ειπε τα δικα του. Οπως μια μερα πριν στα Προπυλαια στην συναυλια κατα της κρατικης τρομοκρατιας. Βερσερεμος συντροφοι ειπε, αυτοοργανωση και αυτοδιαθεση. Και η μουσικη ξεχυθηκε στον αερα. Η μυσταγωγια της λυρας και της τσαμπουνας σε παρασυρει. Η φωνη της κοπελας που τραγουδαει βγαλμενη απο Ανατολη. Το λαουτο δινει ρυθμο στις καρδιες μας. Ενα χειροκροτημα δεν φτανει. 3,5 ωρες επαιζαν ορθιοι για μας ,για αυτους, για τους δρομους, για τον Αλεξη.

Οι Χαινηδες με γεμισαν στιχους, μουσικη,λεξεις και προτασεις. Ειναι απιστευτοι πραγματικα. Θελω να ξαναγραψω για ερωτες και για ψυχες. Για πεζους και οδοιπορους, για εξοριστους.

Ολοι εχουμε μια τιγρη μεσα μας…η λεβεντια ειναι ανοιχτη πληγη και πως την κρατει εκεινος που την εχει… και αλλα πολλα….

Παιδια μπροστα!!!

Ναι, γράφετε ιστορία, γι αυτό μην κάνετε πίσω. Δείχνετε το δρόμο που δεν έδειξαν οι πανεπιστημιακοί σας δάσκαλοι. Το δρόμο που δεν έδειξαν οι πολιτικοί σας ηγέτες. Το δρόμο που δεν έδειξαν οι ταγοί αυτού του τόπου, γιατί ταγοί και μπροστάρηδες δεν αισθάνθηκαν και δεν υπήρξαν ποτέ.

Μην κάνετε πίσω, γιατί η ιστορία γράφεται με πείσμα, με σθένος, με θάρρος, με οργάνωση, με θυσίες και αγώνες. Δεν γράφεται με παραινέσεις.

Μην κάνετε πίσω, όπως πίσω δεν έκαναν ποτέ οι γονείς σας, όταν χρειάστηκε να δώσουν τις δικές τους κοινωνικές μάχες, παρακάμπτοντας τους καθωσπρεπισμούς και τις παραινέσεις της εποχής.

Δώστε τον υπέρ πάντων αγώνα σας, χωρίς ενοχές για τις κουκούλες και τις μολότοφ των υπερβολικών και των ανόητων. Δεν σας αγγίζουν και δεν σας κατηγοριοποιούν!

Απομονώστε στημένους προβοκάτορες και ασήμαντους βανδάλους, άλαλους πολιτικούς και πληρωμένους κονδυλοφόρους. Απομονώστε όλους εκείνους, που ελπίζουν μετά τον κουρνιαχτό να ξαναπιάσουν δουλειά στην πλάτη σας, συνεχίζοντας το θεάρεστο έργο της αρπαχτής.

Αφήστε πίσω όσους ιδιοποιήθηκαν την τύχη ή την ατυχία σας, τον πλούτο ή τη φτώχεια σας, την παιδεία ή την άγνοιά σας.

Μην κάνετε πίσω, γιατί πίσω δεν υπάρχει, γιατί πίσω είναι ο πάτος, γιατί πίσω σας είναι το χάος και όχι μπροστά, όπως έντεχνα θέλουν να σας πείσουν εκείνοι που το πίσω, το έκαναν τέχνη και φάμπρικα μαζί.

Παιδιά, μπροστά, μόνον μπροστά, με ψυχραιμία, με κουράγιο, με δύναμη και τραγούδια, τα δικά σας τραγούδια, τους δικούς σας κώδικες, τις δικές σας πρακτικές.

Μπροστά, γιατί δεν είστε μόνοι σας κι όλοι αυτοί που σήμερα σας λοιδορούν, αύριο θα σας ακολουθήσουν, θα σας αποδεχθούν και θα υποκλιθούν μπροστά σας με τις καμένες τους επιταγές, τα καμένα μυαλά, τις καρβουνιασμένες συνειδήσεις τους.

Μπροστά αγωνιστικά, μπροστά ειρηνικά, με ψυχραιμία και σιγουριά, για να μη σας παγιδέψει η αυτοκρατορία του τίποτα.

Μπροστά, γιατί την ιστορία τη γράφουν οι παρέες. Τους ήρωες τους κάνουν οι συγκυρίες και την αλλαγή τη φέρνουν οι αγώνες.

Αν είναι αληθινοί, αν ήρθε η ώρα σας, μπροστά, μόνον μπροστά, χωρίς συμβιβασμούς και μισόλογα.

Μπροστά, γιατί είστε ο άνεμος της αλλαγής απέναντι στο βόλεμα της παραλλαγής και της «πουστιάς».

Έχεις δύο επιλογές..

Τι θα έκανες εσύ; Θα διάλεγες, σίγουρα..

Μην κοιτάξεις για κάτι αστείο σ’ αυτό το κείμενο, δεν υπάρχει, μα διάβασέ το.
Η ερώτηση είναι: Θα έκανες την ίδια επιλογή ;

Σε ένα δείπνο, για φιλανθρωπικό σκοπό, ενός σχολείου για παιδιά με ειδικές ανάγκες, ο πατέρας ενός αυτιστικού παιδιού διηγήθηκε την παρακάτω ιστορία, που δεν θα την ξεχάσει κανείς απο όσους την άκουσαν εκείνη τη μέρα.

Μετά την τελετή, έκανε μια ερώτηση.
«Όταν η φύση δεν παρεμποδίζεται απο εξωτερικές επιρροές, όλα γίνονται τέλεια.
Ακόμα ο γιος μου, ο Shay, δεν μπορεί να μάθει τα πράγματα όπως τα άλλα παιδιά. Δεν μπορεί να καταλάβει τα πράγματα όπως τα άλλα παιδιά. Πού είναι η φυσική τάξη των πραγμάτων στο γιο μου;»

Όλοι στην αίθουσα αναρωτιόνταν σιωπηλά και γεμάτοι απορία.
Ο πατέρας συνέχισε.

«Όταν ένα παιδί σαν τον Shay που είναι πνευματικά ανάπηρο, έρχεται στη ζωή, η ευκαιρία να καταλάβεις την αληθινή ανθρώπινη φύση είναι, το πώς οι υπόλοιποι άνθρωποι θα συμπεριφερθούν σ’ αυτό το παιδί.»
Και αφηγήθηκε την παρακάτω ιστορία, που θα σας παρακαλέσω θερμά να διαβάσετε μέχρι το τέλος της..

Ο Shay κι εγώ, περάσαμε έξω απο ένα πάρκο, όπου κάποια αγόρια που γνώριζαν τον Shay, έπαιζαν μπέιζμπολ.
Ο Shay με ρώτησε, «μπαμπά, νομίζεις ότι θα μ’ αφήσουν να παίξω μαζί τους;»
Εγώ ήξερα ότι τα περισσότερα αγόρια, δεν θα ήθελαν κάποιον σαν τον Shay στην ομάδα τους.
Μα ήξερα, και καταλάβαινα σαν πατέρας, ότι αν του δινόταν η ευκαιρία να παίξει, θα του έδινε πολύ μεγάλη χαρά και επίσης ένα αναγκαίο αίσθημα ένταξης, μαζί με κάποια εμπιστοσύνη που θα γινόταν αποδεκτός από τα άλλα παιδιά, παρά την αναπηρία του.
Πλησίασα λοιπόν ένα απο τα παιδιά, και το ρώτησα χωρίς βέβαια να περιμένω και πολλά, αν ο Shay θα μπορούσε να παίξει μαζί τους.
Το αγόρι κοίταξε γύρω του σαν να ζητούσε κάποια υποστήριξη, μα στο τέλος απάντησε, «χάνουμε έξι γύρους, και το παιχνίδι είναι στον όγδοο γύρο. Γιατί όχι, μπορεί να παίξει στην δική μας ομάδα, και θα προσπαθήσουμε να τον βάλουμε να παίξει στον επόμενο γύρο, να αποκρούσει τις βολές αν το θέλει.
Ο Shay πήγε με δυσκολία μέχρι τον πάγκο της ομάδας, για να φορέσει την μπλούζα της ομάδος. Τον παρακολουθούσα με μάτια δακρυσμένα και μια θέρμη στην καρδιά μου.
Τα αγόρια της ομάδας, είδαν την χαρά μου, που τον αποδέχτηκαν στην ομάδα τους.

Στο τέλος του όγδοου γύρου, η ομάδα του Shay νικούσε μερικούς πόντους, αλά ήταν ακόμη πίσω τρείς πόντους για να κερδίσουν τον γύρο.
Στην αρχή του ένατου γύρου, ο Shay έβαλε το γάντι και έπαιξε δεξιά στο γήπεδο.
Αν και οι μπαλιές δεν ήρθαν προς την κατεύθυνσή του, έδειχνε ενθουσιασμένος, δείχνοντας την χαρά του, και μόνο που βρισκόταν εκεί, χτυπώντας όλο χαρά τα χεράκια του.
Το χαμόγελό του ήταν απο το ένα αυτί στο άλλο, όταν με κοίταζε που τον χαιρετούσα απο την εξέδρα.

Προς το τέλος του ένατου γύρου, η ομάδα του Shay πήρε κι άλλους πόντους.
Με δύο παίκτες έξω, και τρείς έξω απο την βάση, οι πιθανότητες να κερδίσει γύρους, ήταν κοντά στην βάση, και ο Shay καθορίστηκε σαν ο επόμενος για να αποκρούσει τις βολές.

Σ’ αυτό το κρίσιμο σημείο, αναρωτήθηκα αν θα αφήσουν τον Shay να δοκιμάσει να αποκρούσει, και να χάσουν τις πιθανότητες να κερδίσουν το παιχνίδι.
Για μεγάλη μου έκπληξη, ..τον άφησαν!

Όλοι γνωρίζανε ότι ήταν αδύνατον να χτυπήσει ο Shay την μπάλα, τη στιγμή που δεν ξέρει καν, πώς να κρατήσει κατάλληλα το ρόπαλο, πόσο μάλλον να στοχεύσει την μπάλα.
Εντούτοις, ο Shay πήρε θέση.
Ο αντίπαλος παίχτης, που πετάει την μπάλα, αναγνώρισε ότι η ομάδα του Shay έβαλε την νίκη του παιχνιδιού σε δεύτερη μοίρα, για να δώσουν την ευκαιρία στο παιδί αυτό, να χαρεί αυτήν τη στιγμή, γι αυτό και ήρθε πιο κοντά, προσπαθώντας να τον βοηθήσει να τα καταφέρει ρίχνοντας την μπάλα απαλά στον Shay.

Στην πρώτη προσπάθεια, ο Shay κούνησε αδέξια το ρόπαλο και αστόχησε.
Ο αντίπαλος παίκτης, ήρθε ακόμη πιο κοντά του λίγα βήματα, για να του πετάξει ακόμη πιο απαλά την μπάλα. Ο Shay κούνησε πάλι αδέξια το ρόπαλο, μα αυτή τη φορά βρήκε τυχαία την μπάλα, στέλνοντάς την πολύ κοντά, και μάλιστα σε έναν αντίπαλο.

Το παιχνίδι τώρα, κανονικά θα είχε τελειώσει.
Ο αντίπαλος όμως, σήκωσε την μπάλα, και, ενώ θα μπορούσε να την πετάξει στην πρώτη βάση, βγάζοντας τον Shay έξω απο το παιχνίδι, πέταξε επίτηδες την μπάλα πολύ ψηλά, πάνω απο το κεφάλι του συμπαίκτη του, και μακρυά κι απο τους άλλους συμπαίκτες του.

Όλοι στις εξέδρες, και απο τις δύο ομάδες, άρχισαν να φωνάζουν, «Shay τρέξε στην πρώτη βάση, τρέξε, τρέξε…»
Ποτέ στη ζωή του ο Shay δεν έτρεξε τόσο μακρυά, μα έφτασε στην πρώτη βάση γεμάτος ενθουσιασμό και με ορθάνοιχτα απο χαρά μάτια, κοιτώντας γύρω του απορημένα και σαστισμένα, να καταλάβει τι άλλο πρέπει τώρα να κάνει…

Η εξέδρα συνέχισε τότε, «Shay, τρέξε στη δεύτερη βάση, Shay τρέξε..τρέξε..»
Με την ανάσα κομμένη και άτσαλα, έτρεξε προς τη δεύτερη βάση. Μέχρι όμως να φτάσει ο Shay στη δεύτερη βάση, ο δεξιός αντίπαλος είχε ήδη πιάσει την μπάλα.
Ήταν ο μικρότερος της αντίπαλης ομάδας, και είχε πλέον όλη την ευκαιρία, να γίνει ο ήρωας της ομάδας του.
Θα μπορούσε να πετάξει την μπάλα στον συμπαίκτη της δεύτερης βάσης, όπου θα έβγαζε έξω τον Shay, μα κατάλαβε τις προθέσεις του συμπαίκτη του που έριχνε τις βολές, και την έριξε ψηλά, πρός τον συμπαίκτη της τρίτης βάσης.

Ο Shay έτρεξε πρός την τρίτη βάση σαν ξετρελαμένος, καθώς οι παίκτες της ομάδας του
έτρεξαν κι εκείνοι προς τη βάση.
Όλοι φωνάζαμε, «Shay, Shay, Shay!!!»

Ο Shay έφτασε στην τρίτη βάση, αλά με την κρυφή βοήθεια του αντίπαλου παίχτη της τρίτης βάσης, ο οποίος σταμάτησε να τρέχει να προλάβει την μπάλα, για να δείξει στον Shay την σωστή κατεύθυνση, το πού ήταν η τρίτη βάση, λέγοντάς του «απο δώ, απο δώ Shay..»
Καθώς ο Shay πέρασε απο την τρίτη, τα αγόρια και των δύο ομάδων και οι θεατές στις εξέδρες, ξεσηκώθηκαν φωνάζοντας «Shay, τρέξε στη βάση ένα τώρα, τρέξε στη βάση ένα..»
Ο Shay έφτασε στη βάση, πάτησε στον βατήρα, κερδίζοντας το παιχνίδι, και όλοι τον ζητωκραύγασαν σαν τον ήρωα, που βοήθησε να νικήσει η ομάδα.

Εκείνη την ημέρα, συνέχισε με δάκρυα ο πατέρας, τα αγόρια και απο τις δύο ομάδες, και ο κόσμος στις εξέδρες, βοήθησαν να φέρουν ένα κομμάτι αληθινής αγάπης και ανθρωπιάς σ’ αυτόν τον κόσμο, να δώσουν χαρά σε μια ψυχούλα, που τόσο την λαχταρούσε και που τόσο την είχε ανάγκη.

Ο Shay δεν τα κατάφερε μέχρι το επόμενο καλοκαίρι, πέθανε εκείνο τον χειμώνα, χωρίς όμως να ξεχάσει ποτέ, πώς ήταν ο «ήρωας» που με έκανε τόσο χαρούμενο εκείνη την ημέρα, και την χαρά που έδωσε στην μητέρα του, και που με δάκρυα αγκάλιασε τον μικρό της ήρωα σαν πήγαμε σπίτι.

Και τώρα, ..κυρίες, …κύριοι, …ο επίλογος..

Υπάρχουν χιλιάδες ανέκδοτα που στέλνονται δια μέσου internet, χωρίς δεύτερη σκέψη.
Μα όταν πρόκειται για ιστορίες που έχουν να κάνουν με επιλογές ζωής, οι άνθρωποι διστάζουν.
Το ακατέργαστο, το χυδαίο, και συχνά άσεμνο, περνάει ελεύθερα μέσω του κυβερνοχώρου, αλλά η δημόσια συζήτηση για την ευπρέπεια, πάρα πολύ συχνά καταστέλλεται, ακόμη και στα σχολεία η και τους εργασιακούς χώρους μας.

Εάν σκέφτεσαι να προωθήσεις αυτό το κείμενο, πιθανότατα θα κάνεις ίσως επιλογή, στα άτομα στα οποία θα το στείλεις.
Θεωρώ προσωπικά πως ανήκω στα άτομα, που πιστεύουν πως μπορούν να κάνουν τη διαφορά.
Όλοι έχουμε χιλιάδες ευκαιρίες στην καθημερινή μας ζωή, να καταλάβουμε την φυσική τάξη των πραγμάτων.
Τόσες πολλές, φαινομενικά τετριμμένες αλληλεπιδράσεις μεταξύ δύο ανθρώπων, μας δίνουν μια επιλογή:
Περνάμε κατά μήκος ενός μικρού σπινθήρα αγάπης και ανθρωπιάς;
ή παραβλέπουμε κάθε ευκαιρία, αφήνοντας αυτόν τον κόσμο ακόμη πιό κρύο;

Ένας σοφός είπε κάποτε, «κάθε κοινωνία κρίνεται, από το πώς μεταχειρίζεται τους πιό αδύναμους ανάμεσά της«

Τώρα έχεις δύο επιλογές για το κείμενο που διάβασες..
Διαγραφή, δηλαδή δεν του δίνεις σημασία, ή..
Προώθηση, δηλαδή, αναδημοσίευσέ το…

Να έχεις μια χαρούμενη ημέρα, να έχεις μια «Shay day!»
Κάνε το σωστό, προώθησέ το, δώσε μια ακόμη μικρή ελπίδα στο να καλυτερέψει ο κόσμος μας, να γίνει πιο ανθρώπινος, πιο συμπονετικός, πιο αγνός..

…και, χαμογέλα!!! …μας παρακολουθούν παιδιά.

ΚΑΙ ΑΚΟΜΑ ΕΧΩ ΝΑ ΠΩ…

Ζω

Λύγισα πλέον ….

Οι ίδιες παραστήσεις.

Θέατρο του παράλογου δεν έχω όμως ρόλο ούτε είμαι θεατής …..

Σύρματα με κρατούν στην μέση.

Με τραβούν από την μια άκρη στην άλλη ,από στιγμή σε στιγμή σκίζομαι. Όταν δεν θα αντέχω άλλο θα αφεθώ στην μοίρα μου.

Να κλάψω δεν μπορώ.

Να μιλήσω δεν μπορώ.

Να σκεφτώ δεν μπορώ.

Ο χωρισμός μου θα με αναστήσει.

Ο θάνατος είναι γλυκός , ο πόνος μου αποκαλύπτει την νύχτα που με σκέπαζε. Μετρώ τα άστρα, τα μάτια μου στην άμμο λαβα που στην θαλπωρή της ζω. Ζω.

(λιγο πριν μπω στο στρατο στα 20)

Αδιέξοδο

Γιατί να κλαις στο αδιέξοδο.

Περπατάς με σύντροφο τον εαυτό σου.

Σου σκουπίζω τα δάκρυα , σε κοιτώ στην μοναξιά σου. Καις. Φωτιά στα πνευμονία σου.

Σκοντάφτεις , πέφτεις το κορμί σου αφήνει σημάδι στο χώμα. Δεν σηκώνεσαι δεν θες να κουνηθείς έχεις χαθεί στις μαύρες σκέψεις σου. Σε βοηθάω. Θέλεις να ουρλιάξεις να φωνάξεις , όρθιος τώρα σκύβεις να ακουμπήσεις το πεσμένο σου κορμί , θέλεις να προχωρήσεις αλλά το μυαλό σου μένει πίσω.

Πως θα προχωρήσω έτσι… Ρώτας τι να απαντήσω. Δεν ξέρω , αυτό που ξέρω με κατάντησε έτσι. Κοιτώ τόση ώρα τον καθρέφτη και η γυαλάδα του με κόβει το αίμα μου το αίμα του συναντώνται αλλά η ένωση λήψη , η εξίσωση χωρίς αποτέλεσμα.

Λείπεις.

Εσύ μου λείπεις για να βγω από το δάκρυ , το δάκρυ που δεν έπεσε ακόμα κάτω.

Τα δεσμά δεν έλιωσαν ακόμα. Σου φωνάζω αλλά δεν ακούς μόνο με κοιτάς. Παράπονο. Τρέμω κρυώνω μες το μυαλό μου πάγος.

Θα σπάσει? Μέχρι να πέσω σε λήθαργο εκεί θα ξαναρχίσουν όλα… Βίαιος κύκλος , στις άκρες του ξυραφιά…

(για τον ντινο τον απατσι)

2 AKOMA..

Κελί

Τα όνειρα μου φεύγουν σαν ταξιδιάρικα πούλια.

Γυρίζουν μόνο για να γεμίσουν τις κόχες του άδειου δωματίου σου , φωλιάζουν στην κενή σου ψυχή. Τόσο βαθιά που δεν μπορείς να τα διαβάσεις.

Το χελιδόνι έκατσε στα βλέφαρα σου , πίσω από τα κάγκελα σου έδωσε ένα λουλούδι.

Το σφήνωσες ανάμεσα στα τούβλα και αυτό τώρα ζει με την αγωνιά σου και τον ιδρώτα σου που τρέχει στο σκελετωμένο σου κορμί κάθε βράδυ.

Όμως η μυρωδιά του αποπνικτική. Μυρίζει σκλαβιά φεύγουν τα πέταλα του , λικνίζονται στο καθαρό αέρα του κόσμου. Βουτάς να τα πιάσεις , δεν μπορείς.

Πριν πληγωθείς τραβιέσαι ξανά στον κόσμο σου.

(γραμμενο για τα κελια στον κορυδαλλο)

Αϋπνία

Τα βράδια που δεν μπορείς να κοιμηθείς , η θολή μου εικόνα ξεπροβάλει μέσα από τον απέναντι καθρέφτη.

Με κοιτάς που χαμογελάω μελαγχολικά.

Σου δίνω το τελευταίο μου λουλούδι τυλιγμένο σε εφαρμοστές γάζες.

Το ακούμπησα στο ξύλινο σου κομοδίνο.

Τίποτα δεν μπορεί να συγκριθεί με την μορφή σου, τα ξανθοκόκκινα μαλλιά σου φωτιές γαλήνιες πάνω στο μαύρο μαξιλάρι σου.

Τα χέρια σου φτερά σταυρωμένα πίσω από το κεφάλι σου μοιάζεις τώρα με βυζαντινή εικόνα.

Έχεις τραβήξει το βλέμμα σου από πάνω μου. Παραμένω ξεθωριασμένος , κουλουριασμένος στην γωνία μου , κοιτώ το παγωμένο, αιώνιο δάκρυ σου στο μάγουλο μου…

(για σενα ευακι μου)

Οχι μεγαλα..χωρις γαλα

Στο κέντρο

Μπες τώρα φίλε παλιέ, και δώσε μου το κιτρινισμένο φύλλο του λουλουδιού που οι ρίζες του πνίγουν τώρα την καρδιά μου.

Άπλωσε το χέρι σου και στο λειψό μου σώμα ρίξε μόνο ένα φύσημα συμπόνιας.

Δες με να αφήνομαι στο τυφώνα των συναισθημάτων ,τα χείλη των φίλων ψελλίζουν λόγια παράξενα, και χιλιοειπωμένα.

Κοιτάζω το ποτήρι μου.. εκεί βρίσκω τις ερωτήσεις της ψυχης, και με μια γουλιά τις χάνω….και ο ανίερος κύκλος δεν σταματά….

Κάθε μου κομμάτι πεθαίνει κάθε μέρα και γεννιέται με την μεταχειρισμένη, λερωμένη μου ελπίδα…και ο ανίερος κύκλος δεν σταματά….

Κάνω πάντα πίσω, πάντα απομακρύνομαι από μένα.

Κοιτώ πίσω από το γερμένο μου κορμί και νιώθω υπερηφάνεια ενώ εσύ που με σκότωσες τώρα φτιάχνεις σχήματα στο πικρό καπνό του τσιγάρου και γελάς με το γέλιο που εχασες, ψαχνοντας το….

Όνειρο

Σιχαίνομαι τον κόκκινο ουρανό.

Έντομα σέρνονται κάτω από το δέρμα μου.

Γαμημένα φτερά φύτρωσαν στην πλάτη μου δεν είναι Όνειρο…

Θεραπεία

Όλοι εσείς που με κοιτάτε από μακριά και σιγοψιθυρίζεται ακαταλαβίστικα λόγια, στοχάζομαι ότι φοβάστε την βρωμά των σκέψεων μου.

Τραβιέστε μακριά μου για να μην σας λασπώσω με το αίμα που τρέχει από τις πληγές που άνοιξα όταν απέβαλα τα όνειρα μου. Ύμνος σε κηδεία τα τραγούδια μου. Θυμωμένη θεραπεία από την χολέρα σας.

ΔΥΟ ΑΚΟΜΑ…

Αγάπη 2001

Ψάχνω την αγάπη στα χρόνια της χολέρας. Το αληθινό στα παζάρια των εμπόρων με τις φουσκωμένες λιπαρές κοιλιές. Που να σαι συ ω φωτεινό μου πρόσωπο; Μορφή χαμένη είσαι μέσα στους υπόνομους τους και από κει φεγγοβόλας σπάζοντας τα δάκρυα των άστεγων, θλιμμένη, δώσε εσύ το χέρι σου λουλούδι ανθισμένο και πρόσφερε τους χάδι μέσα από το δικό σου συρματόπλεγμα. Τις λάσπες τους μου τις πασάρουν για φάρμακο. Κατάρα. Αιώνια κολλημένος φαντάζει ο χρόνος και συ εκεί να καταναλώνεσαι –μακριά μου- από αδηφάγα μάτια που σε γδέρνουν και ντύνονται με το ματωμένο σου ψέμα. Άσε με να έρθω κοντά σου, να ξεπουληθώ στα μάτια σου να καώ και να λευτερωθώ, να τραυλίσω μερικές λέξεις που τις ακούς στα φιλμ μελό και γελάς. Να γίνω ρεζίλι γονατίζοντας και κλαίγοντας μπροστά σου στα ορθαδικα ζητώντας ένα σ’αγαπω .. τέλος

ΔΡΟΜΟΣ

Σε βασάνισα πολύ μικρή μου σκέψη και τώρα με εκδικείσαι.

Με έχει φυλακίσει η σκόνη που σηκώνει το βαρύ και συρτό μου βάδισμα

Βαδίζω σε δρόμο μακρύ. Μια ατελείωτη ευθεία, και κοιτώ τις πλευρές του δεξιά, αριστερά. Ψάχνω μες τα πρόσωπα την δική σου μορφή

Εύχομαι να με τυφλώσει η λάμψη των ματιών σου, να ακούσω την φωνή σου στο τελευταίο μου βήμα.

Αποζητώ το άγγιγμα σου, να ακούσω τα λόγια σου να μου δίνουν κουράγιο και τα μάτια σου να δακρύζουν με την λύπες μου, να γεμίζουν αστερία με τις χαρές μου.

Και εκεί στην άκρη του δρόμου μου να σκύψω για να κόψω δυο λουλούδια αυτά που τόσο καιρό πότιζα με τον ιδρώτα μου..

<a href=»http://www.sync.gr/claim/g5GPLml8ba02″ rel=»sync»></a>

Ωραια μερα

Σημερα στο τρολλευ μπηκε μια κοπελα. Χαμογελουσε και μιλουσε ευγενικα σε ολους. Ζητουσε συγγνωμη για να περασει και να κατσει. Το προσωπο της ειχε εκφρασεις παιδικες. Χειρονομουσε με μια αθωότητα που δεν βλεπεις πια. Εκατσε μπροστα μου. Κοκκινα μαλλια, βαμμενα. Χαμογελουσα αθως την κοιταζα να ανατριχιαζει οταν φυσαγε απ’ το παραθυρο.

Ηταν μια ωραια μερα σημερα.

Δυο ..απανωτα!

ΧΑΜΕΝΟΣ ΓΥΡΝΑΣ

Όταν χαμένος γυρνάς στα δρομάκια τους τα χέρια που σε οδηγούν σε άλλους κόσμους , σου κλέβουν μια ακόμα πνοή.
Το χέρι που θέλεις λείπει και συ καταναλώνεσαι, πεθαίνεις και μαζί σου πεθαίνει και η ελπίδα να πετάξεις έξω από το κελί.
Η φυλακή που είσαι κλεισμένος φαντάζει τώρα παράδεισος, γιατί ο κόσμος έξω σε τρομάζει.
Ο κόσμος που σε βάλανε σε τρυπάει σαν βέλος ερωτικό.
Μετανιώνεις για όλα και τα ξανακάνεις πάλι για να πάρεις το πόνο του μυαλού σου και να ματώσεις. Έτσι έχεις μια δικαιολογία να ουρλιάξεις.
Πάντα χαμένος φεύγεις για ταξίδια σκοτεινά μακριά από τον εαυτό σου..
Ποτέ θα γυρίσεις από το παράλογο?
Ποτέ θα κλείσεις τα ψεύτικα στόματα?
Θες να μάθεις , να δώσεις αλλά ποιος θα σε διδάξει?
Ποιος θα αγαπήσει τα σκοτάδια σου?
Άνοιξε την σκέψη σου και πλήρωσε με αυτήν αυτά που σου χρωστάνε.
Ξεπλήρωσε την αμαρτία σου στα διόδια του ταξιδιού που κανείς κάθε ώρα.
Ακριβή η ζωή που σου χαρίστηκε, ακριβή και η διαδρομή για να γυρίσεις πίσω. Τίποτα δεν είναι τζάμπα.. δεν θα είχε πλάκα, με ακούς.

Αναζήτηση

Ποσά σκοτάδια να χωρέσουν στα κουτάκια που κρύβεις στην καρδιά σου
Πόσο σκοτάδι να χαθεί στο φως των ματιών σου.
Δώσε μου ζωή.
Πάρτη πίσω.
Δώσε μου θάνατο
Κάνε με να ζήσω
Δώσε ένα λουλούδι
Κόψε το
Τρέξε μαζί μου
Σταματά στο όριο, χαμογέλασε και πέσε στο άπειρο
Άνοιξε τις κλειστές πόρτες μπροστά μου, και γονάτισε μπροστά στα είδωλα του κόσμου και ούρλιαξε με την γύμνια τους

Τελωνείο

Στο τελωνείο του κόσμου κάθομαι μόνος.
Οι πληγές που δεν κλείσανε οι αποσκευές μου στα σύνορα.
Αυτή η μια ,η κάθε μια δεν θα έρθει πια.
Πέρασε πριν από μένα.
Με ξέχασε
Τα αστερία που κοιτούσε είναι οι βαλίτσες που στοιβάζω στο κενό μου.
Δώσε μου τα μάτια σου για να φωτίσω τον μακρύ μου δρόμο.
Το ταξίδι που διάλεξα, συνεχές κύκλος , δεν βγάζει πουθενά, παρά μόνο στο σημείο που ξεκίνησα.
Με συγχωρείς που τώρα πια δεν κλαίω.
Σταμάτησα να αγαπώ τον εαυτό μου, και ξέχασα να δώσω διαβατήριο στα αισθήματα.
Παράνομα περνώ στην σκοτεινή πλευρά, δεν ξέρω αν ποτέ θα γυρίσω, μάλλον χάθηκα πια.

Η πόλη

Ρακένδυτε άγγελε, παίξε την μικρή σου φυσαρμόνικα στην γωνία του δρόμου και πες μας πως έπεσες εδώ.
Πες μας γιατί φοβάσαι τον χειμώνα και αγάπησες τα καλοκαίρια μας.
Τι σε έφερε εδώ, και πως έχασες τον δρόμο από τα σύννεφα.
Κρυώνεις, ζεσταίνεσαι σαν και μας σε αυτήν την πόλη, αλλά ποτέ δεν θα είσαι σαν και μας…το ξέρουν και στο λένε με τα μάτια.
Έμπλεξες -το ξέρω- τα φτερά σου στα ραδιοκύματα των κινητών και στα πλοκάμια των δανείων, των πιστωτικών τα δόντια. Η μήπως οι αρρώστια μας σε έφερε εδώ να μας θυμίσεις ότι όλα τελειώνουν μόλις πεθάνει το όνειρο.
Τα μικρά παιδία που ακόμα λυπούνται, κάποια στιγμή θα σε πουλήσουν στα τετράδια για να χωρέσεις σε μια ιστορία, στην διήγηση σε μια παρέα.
Σε μανιφέστα εθνοσωτήρων θα είσαι το λαβράκι, σε διαφημίσεις το κακό παράδειγμα…και αυτή που ξέρουν τραβιούνται πιο πέρα.
Μάλλον τους τυφλώνει το φως των ματιών σου, το γέλιο σου που σαν σπάνιο φυλακτό ξεπούλησες.
Δεν φταίμε εμείς έτσι?
Έτσι θέλουμε μάλλον να νομίζουμε. Εμείς όμως δεν ταρακουνήσαμε τον ουρανό, εμείς δεν ανακατεύουμε την θάλασσα. Μήπως εμείς δεν τραβήξαμε το σύννεφο σου από τα ποδιά σου…
Σε κοιτάμε στην άκρη τον πεζοδρομιών και αλλάζεις μορφή. Σε κάθε μάτια είσαι ένα μικρό παιδί με χαρτομάντιλα και μεμιάς γέρος μεθυσμένος από τα φώτα τις πόλης το βράδυ στο μικρό παγκάκι στην πλατειά μου. Μικρό κορίτσι με λουλούδια στο φανάρι και μετά μετανάστης με μπαγκάζια στο λιμάνι.
Ίσως σε τύφλωσαν τα καθρεφτάκια των κατακτητών τις δύσης, ίσως ξέφτισαν αυτά που πίστευες και έπεσες εδώ.
Δεν μας τα είπαν καλά φαίνετε φίλε. Τι φέρνει το κάθε βρώμικο πρωινό? Βήχα και δάκρυ στους δρόμους τους, πόνο τα βράδια, μοναξιά και λυγμό.

(γραμμενο για τους μεταναστες, αστεγους κτλ αυτης της πολης)

γράμμα

Κάνω ένα ακόμα ταξίδι καβάλα στο τυχερό σου αστέρι. Κάνε μια ευχή και θα πέσω στην πιο μεγάλη σου αγκαλιά. Κάνε ένα βήμα πίσω για να σε δω ολόκληρη, θαρρείς και είσαι η πιο μεγάλη εικόνα, νιώθω τόσο μικρός μπροστά σου. Αδύναμος και μόνος σε αυτόν τον απέραντο κόσμο, τον κόσμο σου, τον κόσμο των ματιών σου.
Ανάξιος στέκομαι ξανά δίπλα σου. Πες μου μονάχα μια λέξη, ποτέ μου δεν ζήτησα πολλά. Μην μου πεις σ’αγαπω τώρα, μετά μπορεί να μετανιώσεις. Κάτσε χωρίς να μιλάς όπως τα λουλούδια στο βάζο στο τραπεζάκι τις πλατειάς μου. Μην φοβάσαι μην μαραθείς σε αυτόν τον ξένο κόσμο, θα είμαι εκεί ,πάντα εκεί. Μην τρέξεις μακριά μου τώρα που αφέθηκα σε όνειρα και θάλασσες. Μην τρομάξεις τώρα που άνοιξα το στήθος μου και βγαίνουν χελιδόνια τα λόγια μου. Πετούν για να φωλιάσουν στο κενό σου να γεμίσουν το κόσμο μας, αυτόν που μας έκλεψαν. Μπορεί να ξεψυχήσω εδώ μπροστά στον κόσμο και να ρεζιλευτώ. Ίσως μετά από όλα μου τα χρόνια να έμεινα παιδι, ενας ηλίθιος ακόμα μέσα στην μάζα του κόσμου. Είμαι όμως ευτυχισμένος με το φάρμακο μου, αυτές τις κουκίδες που έγραψα στο κιτρινισμένο αυτό χαρτί. Μούσα είσαι και ερινύα κάθε φορά που ξεθάβω τον μικρό μου εαυτό για να στο δείξω. Γράφω ένα γράμμα απόψε για σένα, θέλω να σου δώσω κάτι ακόμα. Να το έχεις να το αγαπάς όπως τα πούλια αγαπούν τον ουρανό και τα αστέρια την νυχτιά. Έτσι αγαπώ , δεν ξέρω αν έκανα λάθος να σε περιβάλω με λέξεις και προτάσεις αλλά όταν είμαι κοντά σου θέλω να ρεμβάζω, να σιωπώ…μήπως σε κουράσω με τα λόγια μου μήπως δεν μπορείς να μου απαντήσεις και σωπάσεις. Να είμαστε μαζί και ας είμαι στην σιωπή. Δεν θέλω να χαλάσω την εικόνα. Εικόνες, μυρωδιές και ήχοι. Μια σύνθεση γεμάτη αγάπη χωρίς λόγια είναι η παρουσία σου. Παρατηρώ και τα λόγια σου φυλαχτό, ο καπνός από το τσιγάρο σου φουσκώνει τα στήθια σου, μια σταγόνα ιδρώτα τρέχει στους δρόμους του προσώπου, Κλείνεις τα μάτια σου και σκέφτεσαι. Μετά από όλα αυτά τι να τα κανείς τα λόγια αγάπη μου?

(Για ολες σας)

Σύρμα-ο καιρός της πρίζας

Σου γράφω κάτι μαύρα γραμματα, σε σκονισμένα παλιόχαρτα…κάποτε έτσι ήταν η αρχές σε σελίδες των βιβλίων, θυμάσαι ρε.
Τώρα τα ίδια μαυρισμένα λόγια μου τα στέλνω με ασύρματο. Είναι γεμάτες πικρά η ώρες της οθόνης.
Κάθεσαι σε πιάνο και η σκακιέρα μπροστά σου κινεί τα πιονια στο μυαλό σου. Τα άψυχα ξυλά κρύβουν και αυτά σύρματα που τα χτυπάς με βία αλλά δεν είναι ηλεκτρικά μωρέ δεν είναι συνδεδεμένα με καμία εταιρία δεν είναι τίποτα και είναι το όλων.
Κάποτε αρκούσε αυτό το τίποτα για να σε πάρει το μεσημερι, να ακούσεις ,να γευτείς. Τώρα σου λένε μπαταρίες και οθονες, ταμπελες και ετικετες τι γεύση θα έχει ο ερωτάς τι ήχο κάνει το κορμί της.
Καρδιά μου τρελή κυνηγάς το αυτόνομο. Δεν θέλεις ενέργεια και επιστήμη, όμως γράφεις sms στον νεκροθάφτη για να του πεις τι να γράψει στην ταφόπλακα της κοινωνίας.
Δεν βλέπετε πια μπροστά σας καθάρματα της σιλικόνης και του βυριτιου…? Σκοτώνεται με πλήκτρα το κουράγιο. Με πλήκτρα κατακερματίζεται την ελευθερια, την παντιέρα του Άρη ,του Che. Το παρελθόν δεν καταγράφετε πια στην μνήμες των παιδιών. Μόνο σε ταινίες του αμερικανού.
Καλά που ψοφάμε σε λίγο και δεν θα σας δώσουμε την χαρά να παρασιτοζωειτε επάνω μας. Τι ευχή κάνω ε..? Μην τσιμεντοσεται το μνήμα μας δεν θέλουμε σιδεριες, και μπόγιες στο κουφάρι μας… αυτό ανήκει στο χώμα που το γέννησε ρε.. ΜΕ ΑΚΟΥΤΕ.. ΜΕ ΑΚΟΥΤΕ. Φωνάζω με την φωνή μου, εξων από μεγάφωνα και chat, εκτός του zeppelin…ίσως εκτός της εποχής μου. Από το δικό μου κάστρο από λάσπη ,λουλούδια ιδρώτα ,αίμα και φάρμακα ,ναρκωτικά συνθετικά, υφάσματα, αφίσες από τοίχους της Πανεπιστήμιου, βότσαλα ξυλά κιθάρες και βινυλια. Σας λείπει η αγάπη και δεν βλέπετε τους ζητιάνους γύρω μου. Αυτή είναι η δική μου παρέα. Δεν κάνω copy paste την κατάντια σας μόνο κάνω βουτιά «στού κόσμου την ψίχα». Ναι Νικολα, ναι ρε Παυλο.. το δικό σας παρελθον γουστάρω.

Μου ειχε λειψει αυτο

Χαιδεψε με να κοιμηθω, κοιτα με παιξε μετα μαλλία μου κανε με να σε ερωτευτω αποψε που αφησα τα πρεπει. Πισω απ τα ματια μου κρυβετε ενα ευχαριστω. Γοργα σου λεω σ’ αγαπω φοβαμαι μην σε χασω. Κλειδωνω την πορτα κρυφοκοιταω κατω απο τα σκεπασματα μηπως εφυγες μεσα στο σκοταδι. Νιωθω το σωμα σου διπλα στο δικο μου.τους χτυπους της καρδιας σου την ανασα σου. Ακουμπαω το χερι μου στο στηθος σου. Τι νυχτα που μου χαρισες… συγκρινεται με οαση στην ερημο μονο με ονειρο. Μην τελιωσει το βραδυ αυτο ποτε αγαπη μου. Ξερεις τι ειναι να μην σβηνει η εικονα σου ξερεις τι ειναι να μην ξεχνουνται τα ματια σου. Καταλαβενεις τι σημαινει να ακουω παντου την φωνη σου, το γελιο σου τα πειραγματα σου. Φωτισε τον δρομο μου, ταρακουναμε οταν πεφτω στην ληθη, ξυπναμε οταν κοιμαμε κανε με να ονειρευτω στεκοντας ορθιος κοιτοντας σε. Ενα μικρο παιδι ειμαι και πρεπει να μου φωναξεις οτι με αγαπας αλλιως ..συνεχεια θα με βλεπεις να τρεχω και να λερωνομαι με λασπη και γρασιδι. Αγαπαμε πριν λαθεψω, αγαπαμε πριν λησμονισω και την τελευταια λαμψη του γυναικειου προσωπου. Δειξε μου οτι εισαι το αληθινο το προσπελασιμο το δυνατο το βαθυ το αιωνιο το παν!

(Γραμμενο για την ελενη στα 27)
13.140-240=ΠΙΣΩ

ατιτλα και αλλο ενα…

ατιτλο (ισως να μαι γω)

Φαντασου μια εικονα
αναψε το φως
κοιτα το ακροκεραμο
ειναι πανω του καθησμενο ενα χελιδονι
δεν φευγει τον χειμωνα
δεν πετα το καλοκαιρι
καθεται παντα μονο
αναδευεται νευρικα
ονειρευεται και τα ματια του λαμπουν

τα καλα παιδακια

γιναμε ολοι τα καλα παιδια
με πιανο και γαλλικα
μας πηγανε και στις ουρσουλινες
ισως παψαμε να ζουμε με ινσουλινες
με καλα λογια μετρημενα και ζυγισμενα βλεμματα
κραταμε τα προσχηματα πισω απο ψυχικα προσχοματα και σκεφτομαστε τι θα πει κοσμος..
περασε ο καιρος μαλακα..ξυπνα και μυρισε το καφε που λενε και οι φιλοι μας περα στο ατλαντικο.
Ο κοσμος σε προσπερνα γιατι εισαι ενας ακομα στο σωρο. Γινε διαφορετικος επιτελους ρε συ. Γινε ανθρωπος. Ξερω στο σχολειο σε ταραζε ο διπλανος στην φαπα και συνιθισες. Περασε ο καιρος του ναι, γιαυτο ειμαι αυτος που κομιζει το οχι.

Ατιτλο
Πες μου μια λεξη
Να κανει ρημα με το ποιημα
Πες μου μια λεξη
Να σβησει την σκεψη
Πες μια προταση
Να την γραψω στο τοιχο
Πες μου τι σκεφτεσαι
Να μαθω να μιλαω
Κλαψε μπροστα μου
Να μαζεψω αγιασμο
Ματωσε αποψε για τελευταια σου φορα
Ισως μαθω να κλεινω τις πληγες σου
Κοιτα μπροστα
Σου αναψα τα φωτα
Βρες το δρομο μου
Ολη νυχτα τον ασφαλτονα,του περασα γραμμες. Μονοδρομο τον εκανα μην τυχει και θελησεις να γυρισεις πισω
Γιατι δεν θες κανεναν? Απλωσε τα χερια.
Ουρλιαξε ,πόνα δυνατα εκοφαντικα…
Παλεψε με τουτη την νυχτια
Νικησε για μενα
Εβαλα στοιχημα oτι μπορεις
Ενεχυρο εβαλα την ματια σου

Φιλος

Λεξη αγια, λεξη με νοημα που λεξεις δεν κρατανε
Φιλος, ενας καθρεφτης που δειχνει..
Ψεγαδια, αληθειες ψεμματα.
Το αλλο σου κομματι ,αυτο που σου λειπει αυτο που ο θεος φωλιασε μεσα σου, και μονος δεν μπορεις να θρεψεις
Πρεπει να σε βοηθησει καποιος αλλος να το ανακαλυψεις.
Και ειναι αμοιβαιο
Γιαυτο τα νοηματα δεν ειναι τιμολογιμενα.
Δεν ειναι για αγορα. Ειναι χαρισματα
Ειναι δωρα
Δεν προσπαθεις να βρεις φιλους νομιζω, σε βρισκουν αυτοι. Μεσα στην υλη του κοσμου που στροβιλιζετα αιωνια εκει καπου στο ενδιαμεσο υπαρχει η συναντηση το αυλο αυτη η δυναμη που ψαχνουν οι επιστημονες.
Εκει βρισκεται ο θεος.
Γιαυτο σου λεω…μεσα στην χαβρα του κοσμου ταλαντευομαστε
Μεχρι να ερθει ο ρυθμος και να αρχισεις να χορευεις.
Φιλος
Μια λέξη που σε αφηνει να γαληνεψεις να ξεχαστεις. Ισως και να ελπισεις
Δεν μας σπρωχνει η μοναξια στους φίλους. Ειναι κατι το αλλο. Ισως κατι το βαθεια ερωτικο.
Η πρωτη δυναμη του συμπαντος. Αυτο που ενωσε τα παντα πριν ακομα υπαρξουν.
Τα λόγια του φίλου αντιχουν μέσα σου πριν μιλήσει
Οι φίλοι ειναι δασκαλοι και μαθητουδια
Γιαυτο σε γεμίζουν
Ειμαστε ολοι τοσο κενοι χωρις αυτους
Αυτοι μας σερνουν στην αταξια και ειναι αυτοι που μας τραβανε οταν το παρακάνουμε..
Φ:ωλια
Ι:δεων
Λ:έξεων
Ο:νείρων
Σ:υναντηση
Και χιλιαδες αλλα πραγματα
Η αναγκη να δεις να γίνεις παιδι ,να δείξεις οτι εισαι αντρας
Οι αντρες αφήνουν μονο τους φίλους να δουν οτι κλάινε.
Μονο το φιλαρακι μου ξερει αληθειες που δεν ειπα σε κανενα, αυτος ξερει πόνους ονειρα ψέμματα λύπες χαρες.
Δεν με κρίνει ουτε με ζυγιζει με δεχεται ετσι πώς ειμαι
Και λεει οτι ειμαι καλο παιδι οταν οι αλλοι με μαλώνουν

Ατιτλο

Σε ενα δωματιο με κερια
Καναπέδες και πολυθρόνες αναπαυτικες σαν την αγκαλια της μανας
Καθονται οι φίλοι μου, γνωστοι, αδέρφια και συγγενεις
Μιλουν για μενα
Θα ηθελα εκεινο το βράδυ να ημουν αορατος και να τους ακουω
Οι φιλοι να εξιστορουν τις περιπετειες μας
Και οι γνωστοι να θυμουνται τις λέξεις που τους ελέγα
Οι συγγενεις να λένε ποσο εκλαψαν οταν πέθανα
Τα φαντασματα του δωματιου να περιφερονται γυρω τους σαν τις φλογες των κεριων που αναβουν τα τσιγαρα τους.
Οι στάχτες στα τασακια το καρβουνο στα δαχτυλα και καμβας αδειος.
*Ο πινακαςστον τοιχο απεικονιζει ενα δρόμο με μια λεμητομο στο βάθος.
Καθετα κοβει η λεπιδα μονο για να διπλασιασει την απουσια μου.*
Την μοναξια μας
Την απομονωση
Ηταν καποτε μαζι μας, ειπε καποιος, δεν εφυγε ποτε ειπε με στόμφο ο διπλανος
Τα ποτηρια αδειαζουν και γεμιζουν και οι λεξεις ρεουν μαζι, με τις σταγονες σε στεγνους λαιμους
Καπως ετσι μαλλον θα ειναι η εικονα
Ετσι θα την ηθελα
Τρεφονται οι ψυχες ασθενικα απο τις φράσεις των σωματων ειτε εισαι ζωντανος ειτε νεκρος
Ξεχασμενος ποτε δεν θα μαι και το ξερω
Ισως γιαυτο φτιαχνοντα τα μνηματα απο πετρα και μαρμαρο
Ακομη και οταν εισαι πανω η κατω υπαρχει το αιωνιο.
Το μεταθανατιο κρυβεται στη αιωνια υλη ισως
Μλανε ακομα και ξημερωσε
Η παρεα μου ειναι εκει , και τους φτανει αυτο το κατι..
Θα ‘θελα να πιστευω οτι ειμαι εγω.
Τι ειναι αυτο που ενωνει τους ανθρώπους με τους ανθρώπους?
Αυτη η δυναμη που ενωνει τα παντα
Δν μπορει να ειμαι εγω..
Παντα ημουν τοσο αδυναμος, μικρος και ασημαντος…
Δεν συγκρινομαι εγω με αυτο
Μαζι ολο αυτοι που συνομιλουν και εγω σε εκεινη την ακρη που δεν καθεται πια κανεις.

*Στιχοι απο το βιβλιο του Χρόνη Μισσιου «χαμογέλα ρε τι σου ζητανε?»

Μικρο πουλι

Ελα να κουρνιάσεις μικρο πουλι σε τουτη την αγκάλη που εμαθε να χανει
Πες ενα τραγουδι, ψυθιριστά και σιγανά.
Κανε με να τρομάξω απο την προσμονή
Να μετουσιώσω απόψε τους φόβους σου σε λουλουδια, να τα κόψω και να τα προσφέρω στον αρρωστο κόσμο.
Στο κόσμο που θα φυγει μονομιας απο μπρος σου μολίς δει την λάμψη των ματιων σου και καταλάβει το ταξίδι που εκανες για να ερθεις μεχρι εδω.
Το αδυναμο πουλι κρύβει το ωραιοτερο τραγουδι.
Γεμισε τα πνευμονια μου με την ανασα σου, χαιδεψε με και κανε με να νιωσω οτι σε ζεσταινω…
Παρε απο την ψυχή μου κατι το αιωνια δικο σου και κανε το φυλαχτο στην σκοτεινιά.
Αυτη η αγκαλια που αποζητουσες ηρθε.
Μες το χειμωνα, τα μαλλια σου λούζεις στην θαλασσα
Μες την μοναξιά, φεγοβολάς σαν αχτίδα
Πιστεψε το!!!
Αγαπησες τους αλλους και πόνεσες για αυτους. Μικρο πουλί, μικρε χριστέ, μεγάλη ψυχή στο μετερίζι του μυαλού, θωρακισμένο.
Μπροστά σου ωχρειούν τα περασμενα, περνούν μορφή τα μελλούμενα. Τα αστερια κάνουν ερώτα γύρω απο τα ακροδάκτυλα σου.
Στις κόρες των ματιών σου ξεπεταγόνται φλόγες που ζεσταινουν των σπιτίων τις κάμαρες.
Δεν το ειδε κανεις πριν απο μένα. Τυφλοι και μονοι θα ειστε μια ζωή, χωρίς τα φτερά αυτου του πλάσματος. Και μου κανατε το πιο μεγάλο δωρο, υποκριτες!!
Αυτη η αγκαλια τωρα εχει γεμίσει τα κενα της. Με αυτο που αφήσατε να ξεφύγει..
Ποσο τυχερός ειμαι γλυκο μου.
Σε εχω ανάγκη περισσοτερο απο σενα.
Θες δύναμη και φώς.
Θα απομηζήσω φόβο απο το πίσω του κεφαλιου σου
Θα θερισω αγριοκλαδα απο τους κλειστούς δρόμους σου
Μόνο σε παρακαλω βρες μου το δρεπάνι που ψαχνω τόσα χρονια σε τούτη την ζώη.
Εσυ και γώ σε τούτη την μάχη…………..

Εκεινα τα πρωινα

Τα πρωινα τα μουντα του φθινοπωρου τα δακρυα απο την νυστα
Τα πρωινα που εχουν αυτη την ψυχρα που δεν ξερεις τι να φορεσεις
Μηπως να φορεσεις το προσωπειο του Σου Κου
Αυτο που σε κανει γελαστο?
Αυτο που σε κανει αποδεκτο?
Ολοι φορανε ακουστικα και απομωνονονται περπατουν σκυφτοι και παντα σκεπτικοι..
Ολοι μοιαζουν, ταιριαζουν..
Και γω ψαχνω να βρω μια γνωριμη φατσα στα καθισματα του τρολευ
Με καποιον να μιλησω. Να κατσω σε μια κενη θεση, να ξεκουρασω τα ματια μου-να μην κοιταω εξω απο το παραθυρο- πανω στις λεξεις που εγραψαν πριν απο μενα, στην πλατη του καθισματος του μπροστινου.
Φτανω στην σταση..ποτε στο τερμα.
Νομιζω οτι αν κατεβω στο τερμα δεν υπαρχει λογος να ξαναπαρω λεωφορειο.
Δεν νομιζω οτι αυριο θα αλλαξει κατι στο δρομολογιο
Λεωφορειο η ζωη αδερφια

Τα ονειρα του ξυπνιου

Σε τουτη την καυτη αμμο, στου μυαλου το ακρογιαλι, στην ακρη του νερου, του βαμμενου με πορφυρο αιμα.
Εριξες ενα καρυδοτσουφλο.. με μικρο πανακι φτιαγμενο απο χαρτοπετσετα.
Ειχες γραψει πανω λεξεις, γραμματακια, μουτζαλιες.
Καμομενες απο νυχτες εναστρες και φωτεινες.
Καμομενες απο μολυβια σπασμενα, ξυσμενα με κοπιδι.
Λερωμενα χερια
Σκεψεις βουτηγμενες σε ποτηρια
Σκεψεις συνοθυλευμα με καπνους απο τσιγαρα
Καθεσαι σταυροποδι και ατενιζεις το νερο
Ριχνεις τις παλιες αναμνησεις σαν βοτσαλα στο κυμα..περιμενεις να κανουν γκελ
Αλλα αυτες επιπλεουν και ταξιδευουν ξανα στου μυαλου τους ωκεανους.
Τοση ωρα σε τουτη την ερημια και παρεα δεν βρεθηκε… κανεις δεν ενφανιστηκε σε τουτο τον γκριζο οριζοντα
Βαζεις σε μπουκαλια την μοναξια σου και την πετας μακρια..να φυγει να στοιχειωσει καναν αλλον. Να μαχαιρωσει αλλες καρδιες
Αλλα η απουσια μενει να θυμηζει

Τα κουτια του κουτιου

Ανοιξε το κουτι που γεναει εικονες

Και δες τα παιδακια πισω απο τους τοιχους και τα συρματα

Δες τη πεινα και την βρωμα που αναβλυζει σαν βοθρος απο τα οπλα των φανταρων

Δες τα μαυροφορεμενα φαντασματα που γυρνανε σε κατεστραμενους ριζοντες

Δες τα μοντελα που ξερνανε τα πανακριβα ονειρα τους, και βυθιζονται στην σπιντα

Τα κοριτσακια της γειτονειας σου αρχιζουν να τους μοιαζουν

Και μοιαζει η πραγματικοτητα με τηλεοραση

Ανοιξε το γεματο σου ψυγειο με τα αγαθα που σου δινει η ψευτια και η βιτρινες των καταστηματων

Πεταξε τα μισα στον νεροχυτη

Η αποχετευση δεν καταληγει στα παιδακια που ψαχνουν τα σκουπιδια

Ή μηπως ολες οι αποχετευσεις καταληγουν στις παιδικες ψυχες?

Ολα τα αποφαγια μας καταληγουν σε τοπους που καταστρεφουμε

Σε ανθρωπους που ξεχασαμε σε λιγα λεπτα

Γιαυτο στις πορειες καιμε τα σκουπιδια και τους καδους

Για να μην καταληξουν στις αγκαλιες των φτωχων

Αν δεν υπαρχουν σκουπιδια ισως αναγκαστητε να δωσετε ενα πιατο φαι σε αυτους που δεν θα τα ψαχουλευουν πια

Γιαυτο στις πορειες καιμε σκουπιδια και καδους

Για να ανεβουν οι καπνοι σε αυτον τον ουρανο και να παρουν μαζι τους ολους τους εφιαλτες των εργατων

Ανοιξε το κουτι που σε στελνει στα κυματα του κοσμου

Μιλα με τους ανθρωπους, με τα κουμπια, αφου τα στοματα μπουκοθηκαν με λεφτα, δηλητηρια, ναρκωτικα, δακρυγονα, υλιστικα ονειρα, ρουλετες ,σταχτες και καλπες .

Δεν μιλανε ρε οι ανθρωποι πια, και ας το εχουν τοσο πολυ αναγκη.

Σαν να ακουνε το μπατσο να λεει ‘οτι πεις ειναι εναντιον σου’
Μακαρι να κατηγορηθουμε ολοι μας. Να μην χωρανε τα κελια, να ασφυκτιουμε στα υπογεια. Στην παρανομια. Εκει σφυριλατουνται χαρακτηρες

Οι συναναστροφες ….

Καθομαι στο αναπαυτικο καναπεδακι του οδοντιατρου. Επιτηδες πρεπει να ειναι διαλεγμενος ετσι για να μην φοβασαι. Αριστερα μου καθονται μια μανα με το γιο της. Ο γιος ειναι η επιτομη του φλωρου, τρεντι παιδιου απο την κορφη ως τα νυχια. Η μανα, κλασικη ελληνιδα που ευνουχισε τον κανακαρη της με τα μικροαστικα καταλοιπα. Μιλανε για ψωνια και ρουχα, χρωματικους συνδιασμους καθως ψαχουλευουν κατι τσαντες απο καλα μαγαζια της ταξιαρχων (Κορυδαλλος). Την ιδια ωρα στην τηλεοραση που παιζει απεναντι μας παζει η εκπομπη ραδιο αρβυλα στον αντεννα. Απο της αγαπημενες μου!! Παιζει ενα διαφημηστικο της greenpeace με ενα παιδι που σιχτιριζει τους μεγαλους για το κακο που κανουν στο περιβαλλον και πως πρεπει να επαναστατησουμε ολοι υπερ του πλανητη. Οι συνδετημονες μου εξ αριστερων δεν δινουν καμια σημασια στην τηλεοραση που παρεπιπτοντος ειχα βαλει δυνατα για σπασιμο και αφου ειχα παρει το κοντρολ. Δειγμα πρωτο.

Δεξια μου καθετε ενα παλικαρακι και μιλα στο κινητο με το αισθημα και κανονιζει καφεδακι στην Ελευθεριας. Ουτε αυτος παρακολουθει την εκπομπη ουτε για μια στιγμη. Κοιτα τα περιοδικα στο τραπεζακι. Τα περιοδικα που υπαρχουν πανω στο τραπεζι ειναι: ιος της κυριακης, βημαγκαζινο, διφωνο, κατι περιοδικα μοδας, κατι ιατρικα και ενα νιτρο και το μεν. Με πληρη αηδια και αδιαφορια πεταει τα πρωτα στο κατω ραφι του τραπεζιου και παιρνει το νιτρο. Παει κατευθειαν στις σελιδες με τα γκομενακια!! Δειγμα δευτερο..

Πια η σταση μου σε ολα αυτα….πειτε μου

Λυπαμαι … ζω σε αλλο κοσμο…ουτε να ασχοληθω… αν το κανω με βλεπω να γινω κακος με ολους,γραφικος, εξωγηινος…

Του δευτερου η πρωτια

Ξυπνα το πρωι.. πρωι πρωι μην τυχον αργησεις

Ντυσου με το ψεμα σου, φορα το ρολακι σου.

Φορα το περηφανα

Σιδεροσε το στη τσακιση, αυτη που κοβει τις φλεβες στο νιπτηρα

Και φτιαξε και το πετο

Μην βαλεις λουλουδι , μονο μαντηλακι στην τσεπη για τα δακρυα και τις μυξες

Οταν κλεινεσε στην τουαλετα μακρια απο τους θαυμαστες σου θα χρειαστει..

Δεν αντεχεις βλεπεις να σε δουν να χαλας την παρασταση.

Αλλα ποσα να τραβηξει και το λουκι του αποπατου…

Χρονια δακρυα που εχασες τα πηρε αβιαστα αλλα ως ποτε?

Οταν αρχιζεις να ματωνεις και βαψει το λευκο μαρμαρο ολοι θα το καταλαβουν

Δεν θα πληρωνουν πια εισητηριο για να σε δουν, ουτε θα αφηνουν φιλοδορηματα στο κομοδινο.

Χασε τωρα πελατες, για να βρεις στο τελος φιλους.

ΠΡΟΣΟΧΗ – ΕΠΕΙΓΟΝ

Καλημέρα ,

το κοριτσάκι ενός φίλου μας που είναι μόλις 4 χρονών πάσχει από

μορφή Καρκίνου Νευροβλάστομα και είναι σε πολύ κρίσιμη κατάσταση.

Χρειάζεται επειγόντως αίμα ΑΒ Θετικό.

Παρακαλώ πολύ όποιον έχει την ίδια ομάδα αίματος να δώσει αίμα και

να προωθήσει αυτό το μήνυμα σε όσους περισσότερους γνωστούς μπορεί!!

Τα στοιχεία είναι:

Αργυρώ Τερεζάκη του Μανούσου και της Δέσποινας, Αγλαία Κυριακού

Ογκολογικό τμήμα ή στο τμήμα αιμοδοσίας

Παραμυθι απο την nadine..

Κάτω από τα κλαδιά μιας ελιάς γέννησε κάποτε μια πανέμορφη νεράιδα με χρωματιστά φτερά ένα χαριτωμένο σγουρομάλλικο αγοράκι με λαμπερά μάτια σαν αστέρια. Τον ονόμασε Ήλιο. Ήταν ένα πολύ χαρισματικό παιδί που σύντομα έγινε αγαπητό σε όλους στο Νεραϊδότοπο. Οι κάτοικοι των άλλων χωριών τον ζηλεύανε για την ομορφιά, την καλοσύνη και τις ικανότητές του. Περιβαλλόμενος από στοργή και αγάπη από τη μητέρα του, τον πατέρα, τους φίλους, το δάσκαλό του και όλους τους κατοίκους στο Νεραϊδότοπο, ο Ήλιος μεγάλωσε και έγινε άντρας. Ήταν ο πιο περιζήτητος νέος σε όλα τα χωριά και οι κοπέλες τον αγαπούσαν. Εκείνος όμως ένιωθε μόνος.

Πάντα μόνος ανάμεσα σε ανθρώπους που τον αγαπούσαν αλλά δεν τον καταλάβαιναν. Εκείνος ήθελε να γνωρίσει την ομορφιά όλου του κόσμου και όχι να μείνει για πάντα φυλακισμένος στο Νεραϊδότοπο. Κάπου εκεί, εκεί έξω, θα έβρισκε την αγάπη του. Εκείνη τον περίμενε πάντα, το ήξερε. Και μαζί της θα έβρισκε και αυτό που του έλειπε πάντα από τη στιγμή που γεννήθηκε, και του άφηνε μέσα του ένα κενό. Τι ήταν αυτό δεν ήξερε ακόμα. Οι γονείς του όμως δεν τον άφηναν να φύγει. Τον προόριζαν να παντρευτεί την κόρη του βασιλιά και να κυβερνήσει το Νεραϊδότοπο.

Ο Ήλιος ήταν απελπισμένος, ήθελε να κλάψει. Δεν μπορούσε όμως. Ο Νεραϊδότοπος ήταν όμορφο μέρος, φτιαγμένο από χρυσή άμμο, όμως δεν είχε πουθενά ούτε σταγόνα νερό. Και οι άνθρωποι που φτιάχνονταν από το υλικό του τόπου δεν είχαν καθόλου δάκρυα. Έτσι και ο Ήλιος δεν μπορούσε να κλάψει, και ο πόνος του συνεχώς μεγάλωνε. Όλη την ημέρα έκανε μαθήματα, μιλούσε με τους υπόλοιπους νέους, διασκέδαζαν όλοι μαζί, και τις νύχτες, κλεισμένος στο δωμάτιό του κατάστρωνε το σχέδιό του: είχε αποφασίσει να το σκάσει από το Νεραϊδότοπο.

Μια νύχτα τα κατάφερε. Πήρε μαζί του λίγα ρούχα και φαγητό και ξεκίνησε το ταξίδι του. Ήταν ελεύθερος και ευτυχισμένος. Τρεις μέρες περπατούσε ασταμάτητα χωρίς να κουράζεται, για να δει όσο πιο πολύ μπορούσε από τον κόσμο. Στο τέλος της τρίτης μέρας ξάπλωσε να ξεκουραστεί κάτω από ένα δέντρο και αποκοιμήθηκε. Όταν ξύπνησε είχε νυχτώσει. Κοίταξε τον ουρανό και είδε μια λάμψη να φωτίζει τη νύχτα. Σηκώθηκε για να δει καλύτερα: ήταν η πιο όμορφη κοπέλα που είχε δει. Το δέρμα και τα χρυσά μαλλιά της έλαμπαν. Φορούσε ένα μοβ διάφανο φόρεμα και χόρευε στον ουρανό. Κάποια στιγμή γύρισε και κοίταξε τον Ήλιο που παρακολουθούσε μαγεμένος το χορό της.

-Γιατί με κοιτάς έτσι; Του είπε.

-Είσαι ό,τι πιο όμορφο έχω δει, της απάντησε. Τρεις μέρες τώρα γυρίζω τον κόσμο αλλά δεν έχω δει τίποτα πιο όμορφο από τα μάτια σου. Πώς σε λένε;

-Σελήνη.

-Και τι κάνεις;

-Τη μέρα ταξιδεύω στον κόσμο μέσα σε ένα σύννεφο. Και τις νύχτες γυρίζω εδώ, στο σπίτι μου, και βγαίνω και χορεύω.

-Θέλεις να ταξιδεύουμε μαζί; Θέλεις να πάμε μαζί σε όλο τον κόσμο;

-Εντάξει. Αλλά το βράδυ θα γυρίζουμε σπίτι.

Και από τότε ο Ήλιος και η Σελήνη ερωτεύτηκαν και περνούσαν όλες τις μέρες τους μαζί ταξιδεύοντας. Και τις νύχτες γύριζαν πίσω και ο Ήλιος έπαιζε μουσική και η Σελήνη χόρευε, και ήταν ευτυχισμένοι.

Όσο όμως περνούσε ο καιρός ο Ήλιος γινόταν θλιμμένος. Η φωτιά που έκαιγε μέσα του και τον έσπρωχνε να γνωρίσει τον κόσμο και να αναζητήσει παντού το κομμάτι που του έλειπε δεν είχε σβήσει. Και ένιωθε πάλι αιχμάλωτος σε έναν νέο Νεραϊδότοπο. Και έτσι αποφάσισε να φύγει πάλι, και έφυγε. Και ταξίδεψε, ταξίδεψε… Γνώρισε χιλιάδες μέρη, και πολιτισμούς, και ανθρώπους. Και ήθελε να μαθαίνει κι άλλα, κι άλλα. Για πάντα. Νόμιζε πως ο κόσμος είναι άπειρος, και κάπου μέσα στην απεραντοσύνη του θα έβρισκε αυτό που έψαχνε.

Όταν η Σελήνη ξύπνησε είδε ότι ο Ήλιος είχε φύγει. Διάβασε το σημείωμα που της είχε αφήσει: Σ’ αγαπάω, αλλά δε γνώρισα ακόμα όλο τον κόσμο. Γι’ αυτό φεύγω.

Η Σελήνη ένιωσε το σύμπαν να καταρρέει. Απελπισμένη, έκλαιγε, έκλαιγε συνέχεια. Όλος ο κόσμος άκουσε τον πόνο της. Τις μέρες κρυβόταν για να μην τη βλέπουν. Τις νύχτες δε χόρευε πια. Έβγαινε έξω και έκλαιγε, έκλαιγε… και τα δάκρυά της έγιναν λίμνες, ποτάμια. Και έφτιαξαν τη θάλασσα που έγινε βαθειά και ζητούσε από παντού διέξοδο. Ήταν έτοιμη να καλύψει τα πάντα. Η Σελήνη όμως δε σταματούσε να κλαίει και η θάλασσα έφτασε μέχρι και το Νεραϊδότοπο. Οι κάτοικοι ευτυχισμένοι χαιρόντουσαν το νερό, το άγνωστο για εκείνους μέχρι τότε. Τώρα πια είχαν κι εκείνοι δάκρυα. Το μόνο που τους στενοχωρούσε ήταν η δυστυχία της Σελήνης, που την αγαπούσαν πια πολύ.

Ο ‘Ηλιος συνέχιζε το ταξίδι του ώσπου κάποια στιγμή ο δρόμος του τον έβγαλε πάλι πίσω στο Νεραϊδότοπο, από όπου είχε ξεκινήσει. Και τότε κατάλαβε ότι ο κόσμος δεν ήταν άπειρος. Κι εκείνος τον είχε γυρίσει ολόκληρο. Και τώρα τι έμενε να κάνει; Τι νόημα είχε η ζωή του; Και τότε μετάνιωσε για όλα. Που άφησε τη Σελήνη για ένα ταξίδι σ’ έναν κόσμο που δεν υπήρχε. Πόσο ανόητα είχε φερθεί! Παρασυρμένος από το ανικανοποίητο της ψυχής του σκότωσε μόνος του την πραγματική ευτυχία δίπλα στη γυναίκα που τον αγαπούσε τόσο. Και τότε για πρώτη φορά έκλαψε με την καρδιά του. Τα δάκρυα απάλυναν τον πόνο του. Τότε θέλησε να δει από πού ήρθαν αυτά τα ευλογημένα δάκρυα. Γύρισε στη μητέρα του που τον είχε ήδη συγχωρέσει και τη ρώτησε, κι εκείνη του έδειξε τη θάλασσα.

-Η Σελήνη, του είπε, ήταν στενοχωρημένη γιατί ο άντρας που αγαπούσε την εγκατέλειψε. Και έκλαψε πολύ, και τα δάκρυά της έφτιαξαν τη θάλασσα και μας την έφεραν. Και από τότε όλοι στο Νεραϊδότοπο είναι ευτυχισμένοι.

Ο ‘Ηλιος πλησίασε το νερό και κατάλαβε ότι αυτό ήταν το στοιχείο που του έλειπε πάντα και θα ολοκλήρωνε τον εαυτό του. Αυτό έψαχνε τόσον καιρό να βρει σε όλον τον κόσμο. Και τώρα το είχε εκεί, στο Νεραϊδότοπο από όπου ήθελε κάποτε να ξεφύγει, και του το είχε δώσει η αγαπημένη του, που εγκατέλειψε με τόσο άσχημο τρόπο.

Πήγε να τη βρει και έπεσε στα γόνατά της, μη έχοντας όμως την παραμικρή ελπίδα ότι θα τον συγχωρούσε. Η καρδιά όμως που αγαπάει ξέρει να συγχωρεί. Η Σελήνη τον δέχτηκε με όλη της την καρδιά. Και χόρεψε μαζί του τον πιο όμορφο χορό της ζωής της. Και από τότε δε χώρισαν ποτέ. Ή χώρισαν μετά. Τι σημασία έχει;

Ο ΚΕΝΟΣ ΤΟΙΧΟΣ

Δύο άντρες πολύ σοβαρά άρρωστοι, ήταν ίδιο δωμάτιο ενός νοσοκομείου. Στον έναν επιτρέπονταν να μένει καθιστός μία ώρα το απόγευμα γιατί τον βοηθούσε να φύγουν τα υγρά από τους πνεύμονες.

Το κρεβάτι που βρισκότανε ακριβώς δίπλα στο παράθυρο του δωματίου. Ο άλλος άντρας έπρεπε να βρίσκεται συνέχεια ξαπλωμένος σε ακινησία και ένας μεσότοιχος που βρισκόταν μεταξύ των κρεβατιών δεν του επέτρεπε να κοιτάει έξω από το παράθυρο.

Οι άντρες κατέληξαν να μιλάν ατελείωτα. Μιλούσαν για τις συζύγους τους, τις οικογένειες τους, τα σπίτια τους ,τις δουλειές τους ,την θητεία τους στον στρατό, ακόμα και για το που είχαν πάει διακοπές. Κάθε απόγευμα ο άντρας που του επιτρεπόταν να μένει καθιστός περιέγραφε στον συγκάτοικο του όλα όσα έβλεπε από το παράθυρο του δωματίου.

Ο άντρας που βρισκόταν σε αναγκαστική ακινησία άρχιζε να καταλαβαίνει πως ζει γι’ αυτές τις μοναδικές απογευματινές ώρες που η άποψη του μεγάλωνε και ζωντάνευε από όλη την δραστηριότητα και τα χρώματα του έξω κόσμου.

Το παράθυρο έβλεπε σε ένα πάρκο με μια θαυμάσια λίμνη. Πάπιες και κύκνοι κολυμπούσαν εκεί, και τα παιδιά έπαιζαν με μικρά μοντέλα σκαφών στο νερό. Νεαρά ζευγάρια περπατούσαν πιασμένα χέρι χέρι μέσα στα υπέροχα λουλούδια που είχαν τα χρώματα του ουράνιου τόξου. Τεράστια παλιά δέντρα στέκονταν με χάρη επάνω στο έδαφος και μια υπέροχη θέα του ουρανοξύστη της πόλης φαινόταν από μακριά.

Καθώς ο άντρας δίπλα στο παράθυρο εξηγούσε όλες αυτές τις όμορφες λεπτομέρειες, ο άντρας στο διπλανό κρεβάτι φαντάζονταν όλα αυτά που άκουγε. Ένα απόγευμα ο άντρας που ήταν δίπλα στο παράθυρο, περίγραφε μια παρέλαση που περνούσε. Παρόλο που ο άντρας στο δίπλα κρεβάτι δεν μπορούσε να ακούσει τον ήχο της μπάντας ,μπορούσε και μόνο με τα μάτια του μυαλού του να δει τους κλόουν που χόρευαν, τα πολύχρωμα άρματα και τα όμορφα διακοσμημένα αυτοκίνητα και άλογα.

Οι μέρες πέρασαν. Ο άντρας που δεν μπορούσε να δει από το παράθυρο άρχισε να επιτρέπει σπόρους έχθρας να αναπτύσσονται μέσα του. Όσο και να εκτιμούσε τις περιγραφές του συγκατοίκου του, εύχονταν μέσα το να ήταν αυτός ο οποίος θα μπορούσε να δει την θέα από το παράθυρο . Άρχισε να αποστρέφεται στον συγκάτοικο του και στο τέλος ο πόθος του να είναι δίπλα στο παράθυρο τον έφερε σε απόγνωση.

Ένα πρωινό σε μια επίσκεψη της νοσοκόμας στο δωμάτιο βρήκε τον άντρα δίπλα στο παράθυρο νεκρό. Είχε πεθάνει ειρηνικά μέσα στον ύπνο του. Λυπημένα κάλεσε τους νοσοκόμους και απομάκρυνε το πτώμα του.

Μετά από ένα χρονικό διάστημα για να μην θεωρηθεί και απρέπεια ο άντρας ζήτησε να μετακινηθεί στο κρεβάτι που βρίσκονταν δίπλα στο παράθυρο .Εκείνη με πολύ προθυμία τον μετακίνησε και φρόντισε να είναι άνετος . Σιγά-σιγά στηρίχθηκε με πόνο στον αγκώνα του να σηκωθεί να ρίξει μια ματιά στον έξω κόσμο. Επιτέλους θα μπορούσε να δει τον έξω κόσμο και όλες τις δραστηριότητες του.

Αυτό που είδε ήταν ένας κενός τοίχος !

Κάλεσε την νοσοκόμα και την ρώτησε: πως μπορούσε ο συγκάτοικος μου να βλέπει όλα αυτά που μου περίγραψε; Πως μπορούσε να μου μιλάει για τόσο ομορφιά και με τόσες λεπτομέρειες, όταν αυτό που φαίνεται από αυτό εδώ το παράθυρο είναι ένας παλιός και βρώμικος τοίχος;

Και η νοσοκόμα του απάντησε : Ω θεέ μου……..δεν το ξέρατε πως ο πρώην συγκάτοικος σας ήταν τυφλός ; Δεν μπορούσε να δει καν τον τοίχο, ίσως ήθελε να σας ενθαρρύνει.

Εν ζείτε μια ζωή βασανίζοντας τον εαυτό σας για το τι έχουν οι άλλοι ,πιθανότατα να χάσετε την χαρά του να γίνετε αποδέκτες σε αυτά που οι άλλοι θέλουν να σας δώσουν.

ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΑΣΦΑΛΙΣΗ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ

ΟΧΙ ΣΤΗ ΝΕΑ ΑΝΤΙ-ΑΣΦΑΛΙΣΤΙΚΗ ΑΝΑΤΡΟΠΗ

ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΑΣΦΑΛΙΣΗ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ

ΝΑ ΠΛΗΡΩΣΟΥΝ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΤΕΣ ΚΑΙ ΚΡΑΤΟΣ

Συναδέλφισσες, συνάδελφοι

Το νέο αντι-ασφαλιστικό νομοσχέδιο είναι εδώ. Μια νέα φάση της διαρκούς αντι-ασφαλιστικής επίθεσης είναι εδώ. Μια επίθεση με παρελθόν, παρόν και μέλλον. Ένα νέο νομοσχέδιο, που έρχεται να προστεθεί στους αντι-ασφαλιστικούς νόμους 1902/1990 (Σουφλιάς), 2084/1992 (Σιούφας), 3029/2002 (Ρέππας) και σε μια σειρά άλλους ενδιάμεσους νόμους. Όλοι τους είχαν ένα κοινό χαρακτηριστικό: αφαίρεση ασφαλιστικών κατακτήσεων, χειροτέρευση του ασφαλιστικού συστήματος.

Το νομοσχέδιο της κυβέρνησης δεν είναι απλά μια συνέχεια στην διαρκεί αντι-ασφαλιστική επίθεση του κεφαλαίου και των κυβερνήσεων. Είναι νομοσχέδιο λαιμητόμος που αλλάζει οριστικά το τοπίο της ασφάλισης και της περίθαλψης.

ΤΙ ΠΡΟΒΛΕΠΕΙ ΤΟ ΝΕΟ ΝΟΜΟΣΧΕΔΙΟ;

1.Αυξήσεις σε όλα τα όρια ηλικίας που είναι κάτω από τα γενικά

– Αυξάνεται κατά 5 χρόνια το όριο συνταξιοδότησης των μητέρων με ανήλικο ή ανάπηρο παιδί, με την κατάργηση όλων των περιπτώσεων πρόωρης συνταξιοδότησης, που επιτρεπόταν με μείωση της σύνταξης.

– Για τις γυναίκες με 3 παιδιά και 20 έτη ασφάλισης, που συνταξιοδοτούνταν χωρίς όριο ηλικίας, θεσπίζεται όριο τα 50.

– Αυξάνεται κατά 2 χρόνια (από τα 58 στα 60) το όριο ηλικίας όσων συμπληρώνουν 35 πλήρη χρόνια ασφάλισης.

– Οσοι συμπληρώνουν 37 χρόνια, που συνταξιοδοτούνταν χωρίς όριο ηλικίας, θα συνταξιοδοτούνται στα 58.

– Το πρόστιμο για κάθε χρόνο πρόωρης συνταξιοδότησης (όπου προβλέπεται) αυξάνεται από 4,5% σε 6%.

– Αυξάνεται στα 68 (από 67) το όριο ηλικίας για «εθελοντική» παράταση του εργάσιμου βίου. Μέτρο που για να «περπατήσει» έχει ως όρο την παραπέρα εξαθλίωση των συντάξεων. Μέτρο που όσο θα εφαρμόζεται στην πράξη τόσο θα αυξάνεται η ανεργία των νέων.

-Αυξάνεται κατά 2 χρόνια το όριο ηλικίαςαπό τα 55 στα 57(η πρόωρη από τα 53 στα 55) όσων συμπληρώνουν 10.500 ένσημα (35ετία), από τα οποία τα 7.500 στα ΒΑΕ.

– Μετά απ’ αυτό το νομοσχέδιο, θα έρθει η ρύθμιση με την οποία θα πετιέται έξω από τα Βαρέα και Ανθυγιεινά (ΒΑΕ) η πλειοψηφία των χώρων και επαγγελμάτων, με αποτέλεσμα να αυξηθεί για 5 χρόνια το όριο ηλικίας για εκατοντάδες χιλιάδες εργαζόμενους/ες.

2. Η περίθαλψη στην κλίνη του Προκρούστη

Ακόμα και η περίθαλψη, αυτή που υποτίθεται ότι πρέπει να είναι ίδια για όλους, γιατί μπροστά στην αρρώστια είμαστε όλοι ίσοι, πλήττεται βάναυσα και μάλιστα για τα πιο αδύνατα τμήματα των εργαζόμενων: τους νέους, τις γυναίκες, τους υποαπασχολούμενους. Τα απαραίτητα ένσημα για τις παροχές σε είδος αυξάνονται από 50 σε 100 (κλιμακωτά σε μια 5ετία) και από 40 σε 80 για τους οικοδόμους. Για τις παροχές σε χρήμα αυξάνονται από 100 σε 120 (κλιμακωτά σε μια διετία) και για τους οικοδόμους από 80 σε 100.

Ο Καραμανλής μίλησε ξετσίπωτα για «περιορισμό της σπατάλης»! Μίλησε ακόμη για κάρτα ασφάλισης. Το σύστημα θα μηχανογραφηθεί και κάθε ασφαλισμένος θα αποκτήσει μια κάρτα ασφάλισης. Αυτή θα μετατραπεί και σε… πιστωτική κάρτα υγείας. Θα έχεις τη δυνατότητα για παροχές περίθαλψης μέχρι ένα ορισμένο όριο. Έτσι και το ξεπεράσεις θα πρέπει να πληρώσεις από την τσέπη σου (ή θα πρέπει να καταφύγεις σε κάποια ιδιωτική ασφαλιστική εταιρία).

3. Συγχωνεύσεις Ταμείων με στόχο την εξίσωση προς τα κάτω

Μπορεί οι αυξήσεις στα όρια ηλικίας να είναι τα μέτρα εκείνα που μας πλήττουν άμεσα, όμως η καρδιά αυτού του αντι-ασφαλιστικού νομοσχεδίου είναι οι συγχωνεύσεις Ταμείων και Κλάδων, που αλλάζουν εντελώς το χάρτη της Κοινωνικής Ασφάλισης. Πρόκειται για συγχωνεύσεις που γίνονται χωρίς καν το πρόσχημα κάποιων αναλογιστικών μελετών, αλλά με μοναδικό κριτήριο τη λογιστική συγχώνευση ελλειμμάτων και πλεονασμάτων. Οι επικουρικές συντάξεις πλήττονται άμεσα (σε ορισμένες περιπτώσεις με μειώσεις που φτάνουν ακόμα και το 40%), αλλά δεν θα αργήσει η ώρα των κύριων συντάξεων.

4. 4.Δημιουργία Λογαριασμού Κοινωνικής Αλληλεγγύης

Ο περιβόητος «κουμπαράς» της Ασφάλισης είναι απάτη. Θα τον φτιάξουν: με το 10% των κοινωνικών πόρων από κάθε Ταμείο (γρήγορα έτσι θα εξαντληθούν τα αποθεματικών τους), με το 4% του ΦΠΑ (θα προχωρήσουν, με αυτό ως άλλοθι, σε νέα αύξηση αυτού του αντιλαϊκού έμμεσου φόρου), με το 10% των ιδιωτικοποιήσεων / αποκρατικοποιήσεων (η συνδικαλιστική γραφειοκρατία της ΓΣΕΕ «έριξε πρώτη» αυτή την ιδέα, η κυβέρνηση «έτρεξε να την υιοθετήσει»).

Ο Λογαριασμός αυτός θα μείνει «κλειδωμένος» μέχρι το 2019. Στο μεταξύ τα Ταμεία θα παρουσιάζουν ελλείμματα και θα προχωρούν σε περικοπές παροχών. Το κράτος θα εμφανίζει τον «κουμπαρά» ως έσοδά του και όποτε χρειαστεί, οι υπουργοί Οικονομικών θα χώνουν το χέρι μέσα. Άλλωστε, πρώτη φορά είναι που θα ληστέψουν την Ασφάλιση;

Συναδέλφισσες, συνάδελφοι

Η αντι-ασφαλιστική επίθεση είναι μια αλυσίδα, που έχει αρχή αλλά δεν έχει τέλος. Κάθε κυβέρνηση προσθέτει όσους κρίκους μπορεί. Η επόμενη συνεχίζει. Τίποτα δεν είναι εξασφαλισμένο για κανέναν μας.

Ας θυμηθούμε: To 1992 η ΝΔ ισχυρίζονταν ότι με το νόμο Σιούφα έλυσε το ασφαλιστικό για 30 χρόνια. Το 2001 η μαζική μας αντίδραση σταμάτησε το έκτρωμα Γιαννίτση. Το 2002 το ΠΑΣΟΚ με το νόμο Ρέππα ξανα-έλυσε το ασφαλιστικό για 30 χρόνια. Και πριν περάσουν 5 χρόνια ξανάρχισαν τη συζήτηση γιατί «υπήρχε κίνδυνος κατάρρευσης» (!!!)

Ας θυμηθούμε τις διαβεβαιώσεις που έδινε η κυβέρνηση της ΝΔ στους ασφαλισμένους πριν το 1983 και μεταξύ 1983 και 1992, όταν ψήφιζε το νόμο Σιούφα: ότι δεν πρόκειται να θιχτούν. Έρχεται τώρα το νέο νομοσχέδιο και αυξάνει τα όρια ηλικίας και γι’ αυτούς.

Ας θυμηθούμε την πορεία του Ασφαλιστικού των συναδέλφων της ΔΕΗ: το 1992 τους εξαίρεσαν, για να τους βγάλουν από τον αγώνα. Αργότερα μετέτρεψαν την «ασφάλιση στον εργοδότη» που είχαν, σε Ταμείο (ΟΑΠ-ΔΕΗ), υποεκτιμώντας τα αποθεματικά που θα έπρεπε αυτό να έχει. Τώρα τους στέλνουν και αυτούς στο ΙΚΑ.

Όλα όσα έγιναν στο παρελθόν με τις τακτικές τις πολυδιάσπασης που μπόρεσαν να μας περάσουν (και σε αυτό φέρνει μεγάλη ευθύνη η συνδικαλιστική γραφειοκρατία), όλα όσα λέγονται σήμερα με τον ίδιο σκοπό, κάνουν εξαιρετικά επίκαιρους τους γνωστούς στίχους του Μπρεχτ: «όταν ήρθαν να πιάσουν τον δίπλα, εγώ δε διαμαρτυρήθηκα, όταν ήρθαν να πιάσουν εμένα, δεν υπήρχε κανένας για να διαμαρτυρηθεί».

ΤΩΡΑ ΠΟΥ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΣΠΑΣΟΥΜΕ ΤΗΝ ΑΛΥΣΙΔΑ ΤΗΣ ΑΝΤΙ-ΑΣΦΑΛΙΣΤΙΚΗΣ ΕΠΙΘΕΣΗΣ. ΔΕΝ ΞΕΧΝΑΜΕ ΟΤΙ: Δεν μας αρκεί μόνο η ακύρωση αυτού του νομοσχεδίου, γιατί δεν είμαστε ικανοποιημένοι με τη σημερινή κατάσταση.

Ας κάνουμε έναν πρόχειρο απολογισμό. Ας κάνουμε κάποιες συγκρίσεις, σε μερικά βασικά σημεία των αλλαγών που έχουν γίνει στην Ασφάλιση:

– Το 1990 οι άνδρες έβγαιναν στη σύνταξη στα 65 και οι γυναίκες στα 60 (60-55 στα ΒΑΕ). Σήμερα, το όριο για τους μετά το 1993 προσληφθέντες, άνδρες και γυναίκες έχει πάει στα 65 (60 στα ΒΑΕ) σύμφωνα με το νόμο Σιούφα (Ν.2084/1992).

– Το 1990 δεν υπήρχε όριο ηλικίας πάνω από τα 65, σήμερα υπάρχουν τα 67 που τα εισήγαγε «προαιρετικά» ο νόμος Ρέππα (Ν.3029/2002).

– Το 1990 έπαιρνες σύνταξη με 4.050 ένσημα, σήμερα χρειάζεσαι 4.500.

– Το 1990 η κατώτερη σύνταξη του ΙΚΑ ήταν ίση με 20 ημερομίσθια ανειδίκευτου εργάτη, σήμερα ισούται με 17 περίπου.

– Το 1990 οι ασφαλιστικές εισφορές του εργαζόμενου ήταν μικρότερες από τις σημερινές.

– Το 1990 η βάση υπολογισμού του συντάξιμου μισθού ήταν η τελευταία 2ετία, τώρα είναι η τελευταία 5ετία.

– Το 1990 οι δημόσιοι υπάλληλοι είχαν «ασφάλιση στον εργοδότη» χωρίς ασφαλιστικές εισφορές, σήμερα πληρώνουν ασφαλιστικές εισφορές.

– Το 1990 οι τραπεζοϋπάλληλοι είχαν τα δικά τους Ταμεία με υψηλές παροχές, σήμερα είναι ενταγμένοι στο ΙΚΑ.

Μέσα από μια σειρά ανατροπές, βρισκόμαστε εν έτη 2008 σε χειρότερη θέση απ’ αυτή που βρισκόμασταν το 1990. Και μάλιστα, βρισκόμαστε διασπασμένοι, σε εργαζόμενους πριν το 1983, σε εργαζόμενους μεταξύ 1983 και 1992 και τέλος σε εργαζόμενους μετά το 1993, με αποτέλεσμα να πιάνει περισσότερο το «διαίρει και βασίλευε».

Επειδή, λοιπόν, δε μπορεί να είμαστε ευχαριστημένοι με το σημερινό άθλιο επίπεδο της κοινωνικής ασφάλισης, επειδή βρισκόμαστε σε χειρότερη θέση απ’ αυτή που βρισκόμασταν πριν 18 χρόνια, δε μπορούμε να αρκεστούμε στο σταμάτημα της σημερινής επίθεσης για παραπέρα χειροτέρευση. Είμαστε αναγκασμένοι να απαιτήσουμε τουλάχιστον: ΤΗΝ ΚΑΤΑΡΓΗΣΗ ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΑΝΤΙ-ΑΣΦΑΛΙΣΤΙΚΩΝ ΝΟΜΩΝ.

Συναδέλφισσες, συνάδελφοι

Όλες οι μέχρι τώρα αντι-ασφαλιστικές ανατροπές γίνονται στο όνομα των ελλειμμάτων, της ανταγωνιστικότητας της οικονομίας και των αντοχών του προϋπολογισμού. Όμως, για τα ελλείμματα των ασφαλιστικών ταμείων και ειδικά του ΙΚΑ δεν ευθύνονται, οι έτσι κι αλλιώς, άθλιες ασφαλιστικές παροχές, οι συντάξεις των 500-600 ευρώ στις οποίες είναι καταδικασμένη η συντριπτική πλειοψηφία των συνταξιούχων εργαζόμενων.

Ευθύνεται η επί δεκαετίες καταλήστευση των αποθεματικών των Ταμείων, που μετατρέπονταν σε θαλασσοδάνεια, σε δανεικά και αγύριστα προς τους καπιταλιστές. Ευθύνεται η συστηματική εισφοροδιαφυγή με τη μαύρη ανασφάλιστη εργασία, που πλέον έχει αποκτήσει και νόμιμη μορφή με τα προγράμματα stage. Ευθύνεται η συστηματική εισφοροκλοπή των εργοδοτών, που επιβραβεύεται από το κράτος με απανωτές χαριστικές ρυθμίσεις. Ευθύνεται το φούντωμα της ανεργίας, η εντατικοποίηση της εργασίας, οι νόμιμες και παράνομες υπερωρίες, οι λεγόμενες ελαστικές μορφές εργασίας. Ευθύνεται η μη συμμόρφωση του κράτους ακόμα και στις θεσμοθετημένες υποχρεώσεις του έναντι των Ταμείων (καμία κρατική συμμετοχή στη χρηματοδότηση μέχρι το 1993, μη τήρηση στο ακέραιο των υποχρεώσεων στο πλαίσιο της τριμερούς χρηματοδότησης μεταξύ 1993 και 2002, μη καταβολή του 1% του ΑΕΠ για την Ασφάλιση μετά το 2002 κ.λπ. κ.λπ.). Ευθύνεται η άσκηση κρατικής προνοιακής πολιτικής με λεφτά των Ταμείων.

Εμείς είμαστε οι παραγωγοί όλου του κοινωνικού πλούτου. Εμείς είμαστε τα υποζύγια της φορολογίας, πληρώνοντας το 80% των φόρων. Με τη δική μας δουλειά αυξάνονται κάθε χρόνο τα κέρδη των επιχειρήσεων, σε ποσοστά ακόμα και 100%.

Η Ασφάλιση είναι δικαίωμά μας, δε μας κάνουν χάρη. Κριτήριο είναι οι ανάγκες μας και όχι τα κέρδη τους.

Τον κρίσιμο αγώνα για να μην περάσει το σημερινό νομοσχέδιο, οφείλουμε να τον μετατρέψουμε σε σταθερό αγώνα για μια κοινωνική ασφάλιση σύμφωνα με τις ανάγκες μας.

ΑΠΑΙΤΟΥΜΕ:

1. Πλήρη ασφάλιση για όλους τους εργάτες και τους ανέργους, Έλληνες και μετανάστες. Κανένας χωρίς ένσημα, κανένας ανασφάλιστος. Κατάργηση των προγραμμάτων STAGE και όλων των μορφών «μαύρης» και ελαστικής εργασίας (ωρομίσθιο, δελτίο παροχής).

2. Όχι στην απάτη της τριμερούς χρηματοδότησης. Να πληρώσουν μόνο οι εργοδότες και το κράτος για την ασφάλιση. Κατάργηση της ασφαλιστικής εισφοράς των εργαζομένων.

3. Να επιστραφούν τα κλεμμένα στα Ασφαλιστικά Ταμεία, με έκτακτη φορολόγηση αυτών που τα καρπώθηκαν, των καπιταλιστών. Καμία ρύθμιση χρεών στις επιχειρήσεις, αντίθετα υψηλά πρόστιμα για την εισφοροδιαφυγή. Να καταβάλει το κράτος στα Ταμεία όσα τους χρωστάει.

4. Ενιαία ασφαλιστικά δικαιώματα. Όχι στο διαχωρισμό παλιών – νέων ασφαλισμένων. Κατάργηση όλων των αντι-ασφαλιστικών νόμων.

5. Κανένας χωρίς σύνταξη στα 55 χρόνια, χωρίς προϋποθέσεις.

6. 35ωρο – 5θήμερο – 7ωρο. Έτσι θα δημιουργηθούν νέες θέσεις εργασίας.

7. Διατήρηση και ενίσχυση του θεσμού των ΒΑΕ. Κανένας αποχαρακτηρισμός. Επαναλειτουργία των επιτροπών κρίσης για την ένταξη νέων επαγγελμάτων και χώρων εργασίας.

8. Σύνταξη ίση με το μισθό εξόδου. Καμία σύνταξη μικρότερη από 1400 Ευρώ.

9. Δωρεάν ιατροφαρμακευτική περίθαλψη για όλους τους εργαζόμενους, τους ανέργους, τους συνταξιούχους.

Συναδέλφισσες, συνάδελφοι

Όπως έχει δείξει το παρελθόν, απώτερο και πρόσφατο, η συνδικαλιστική γραφειοκρατία δε θέλει και δε μπορεί να οργανώσει τον ταξικό αγώνα (αμυντικό ή διεκδικητικό). Στόχος της είναι, με μερικές τουφεκιές για την τιμή των όπλων, να εκτονώσει την οργή μας και να διατηρήσει την κοινωνική ειρήνη και την υποταγή στις αχόρταγες ορέξεις του κεφαλαίου.

Αυτή τη στιγμή σημαντικοί κλάδοι (ΔΕΗ, ΟΤΑ, Τράπεζα της Ελλάδος…) παλεύουν ενάντια στην αντι-ασφαλιστική επίθεση. Δημιουργούν αγωνιστικό κλίμα στο σύνολο της εργατικής τάξης και ταυτόχρονα χοντρό πρόβλημα πίεσης στην κυβέρνηση.

Αυτοί οι αγώνες δεν πρέπει να έχουν σαν αίτημα, «να εξαιρεθεί το δικό μας Ταμείο», αλλά «να μην περάσει το αντι-ασφαλιστικό νομοσχέδιο». Όχι μόνο γιατί το νομοσχέδιο έχει σαν βασικό πυλώνα το χτύπημα αυτών των ταμείων, αλλά και γιατί η μη ψήφιση του νομοσχεδίου θα ανοίξει το δρόμο για κατάργηση των προηγούμενων αντι-ασφαλιστικών νόμων.

Ας δυναμώσουμε τους αγώνες ενάντια στο νομοσχέδιο και ας γυρίσουμε την πλάτη σε όλους όσους ξαναμιλούν για «συντεχνίες και ρετιρέ που ταλαιπωρούν το κοινωνικό σύνολο». Ταλαιπωρία και βάρος για τους εργαζόμενους είναι τα αφεντικά, οι κυβερνώντες, οι αντεργατικοί, οι αντι-ασφαλιστικοί νόμοι.

Ας κάνουμε πράξη την εργατική αλληλεγγύη. Για να μην περάσει η επίθεση χρειάζεται αγωνιστικό – απεργιακό μέτωπο. Χρειάζεται να μπούμε όλοι στον αγώνα. Οι απεργοί πρέπει να σκληρύνουν και όχι να μαλακώσουν τη στάση τους. Να κατέβουν οι διακόπτες, να μείνουν τα σκουπίδια στους δρόμους, να μπλοκάρει για μέρες το Χρηματιστήριο, να νεκρώσουν τα εργοστάσια, να κλείσουν τα μαγαζιά…. Οι νίκες ποτέ δεν ήρθαν με «διάλογο» και «μετριοπάθεια». Οι νίκες θα έρθουν με απεργίες, με σκληρό αγώνα.

ΝΑ ΠΑΡΟΥΜΕ την υπόθεση στα χέρια μας.

ΝΑ ΟΡΓΑΝΩΘΟΥΜΕ στους χώρους δουλειάς.

ΜΕΤΩΠΟ ενάντια στους καπιταλιστές και το κράτος τους.

ΚΑΜΙΑ ΕΜΠΙΣΤΟΣΥΝΗ στη συνδικαλιστική γραφειοκρατία.

ΟΛΟΙ ΣΤΟΝ ΑΓΩΝΑ. ΟΛΟΙ στις ΑΠΕΡΓΙΕΣ.

Το δίκιο είναι με το μέρος μας.

ΤΟ ΝΟΜΟΣΧΕΔΙΟ ΔΕ ΘΑ ΠΕΡΑΣΕΙ!

ΠΡΟΣ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΧΡΗΣΤΕΣ ΙΝΤΕΡΝΕΤ! ΑΝ ΕΧΕΤΕ SITE H BLOG ΒΑΛΤΕ ΑΥΤΟ ΤΟ ΑΡΘΡΟ!!

Free gaza. Σταματηστε την γενοκτονια!

FREEBLOGGERS

ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ ΤΩΝ

* ΟΜΑΔΑ FREEBLOGGERS
* ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑ DIGITALRIGHTS.GR

Αθήνα, 1 Μαρτίου 2008

Τις τελευταίες ημέρες παρακολουθoύμε με ανησυχία τη διαρροή στον Τύπο, με αφορμή τη γνωστή υπόθεση του blog press-gr, σχεδίων της κυβέρνησης για τη νομοθετική ρύθμιση της έκφρασης στο διαδίκτυο. Οι προθέσεις αυτές, αν ισχύουν με τον τρόπο που δημοσιοποιήθηκαν (συμπυκνώνονται σε έναν πρωτόγνωρο για τα διεθνή δεδομένα περιορισμό τής ανώνυμης/ψευδώνυμης έκφρασης μέσω ιστολογίων), πλήττουν θεμελιακά δικαιώματα κάθε πολίτη, δυνητικού χρήστη του διαδικτύου, παγιωμένα στη συνείδηση της ελληνικής κοινωνίας, αναγνωρισμένα από το Σύνταγμα της Ελλάδας αλλά και από το διεθνές δίκαιο. Οι διαρροές αυτές δεν έχουν μέχρι στιγμής επισήμως επιβαιωθεί, πλην όμως η μη κατηγορηματική διάψευσή τους από την Κυβέρνηση δεν επιτρέπει εφησυχασμό.

Ως Έλληνες πολίτες και bloggers, με διαρκή αγωνία για την ελευθερία της έκφρασης και του Τύπου, στον τόπο μας αλλά και σε όλον τον κόσμο, δηλώνουμε ότι δεν θα ανεχθούμε κανενός είδους ρύθμιση που θα φέρει την Ελλάδα κοντά σε διεθνώς δακτυλοδεικτούμενα μελανά παραδείγματα χωρών που καταπατούν τα ψηφιακά δικαιώματα των πολιτών τους, όπως η Κίνα, η Βιρμανία και η Αίγυπτος. Εξάλλου, υπενθυμίζουμε, εξακολουθεί να εκκρεμεί δικαστικά η υπόθεση blogme.gr, η οποία, ως απόπειρα ποινικοποίησης του απλού υπερ-συνδέσμου (link), μας εκθέτει στην παγκόσμια διαδικτυακή κοινότητα.

Διανύοντας μια εποχή κατά την οποία η ιδιωτικότητα συρρικνώνεται διαρκώς και τα κάθε λογής απόρρητα υποχωρούν σε βάρος των πολιτών, χάριν κρατικών και όχι μόνο σκοπιμοτήτων, και κατά την οποία το άτομο, ως μονάδα, συνθλίβεται από οικονομικά και επικοινωνιακά μεγαθήρια, διατηρούμε την πεποίθηση ότι η διαδικτυακή ανωνυμία ή ψευδωνυμία είναι στοιχειωδώς απαραίτητη εγγύηση για την εξασφάλιση τής ελεύθερης ατομικής έκφρασης, της πληροφοριακής αυτοδιάθεσης και του υγιούς δημόσιου διαλόγου.

Το ισχύον νομικό πλαίσιο επιτρέπει, υπό δικαστικές εγγυήσεις, την ταυτοποίηση ψευδώνυμων ή ανώνυμων χρηστών του διαδικτύου στις περιπτώσεις που τα συνταγματικά κατοχυρωμένα δικαιώματα στην ελεύθερη έκφραση και στην ιδιωτικότητα, σταθμιζόμενα με την ανάγκη προστασίας άλλων σοβαρών έννομων αγαθών, κρίνεται ότι πρέπει να υποχωρήσουν. Το καθεστώς αυτό, σε συνδυασμό με την αυτορρύθμιση των ψηφιακών κοινοτήτων, θεωρούμε ότι είναι επαρκές για την προστασία από έκνομες αντικοινωνικές συμπεριφορές που εκδηλώνονται μέσω του διαδικτύου.

* Επισημαίνουμε ότι η νομοθέτηση εν θερμώ και καθ’ υπερβολή εκθέτει τη νομοθετική διαδικασία για έλλειψη νηφαλιότητας, απροσωποληψίας και ρυθμιστικής συνοχής.
* Υπενθυμίζουμε ότι η κοινωνία των blogs δεν συνιστά κλειστή κάστα για λίγους, με συγκεκριμένα συμφέροντα, αλλά αποτελεί καθρέφτη όλης της κοινωνίας, ανοιχτό πεδίο έκφρασης για οποιονδήποτε πολίτη.

Συνεπώς,

* Καλούμε την κυβέρνηση να δηλώσει σαφώς τις προθέσεις της και να διαψεύσει απερίφραστα όσα είδαν το φως της δημοσιότητας τις τελευταίες ημέρες σχετικά με πρόσθετη νομοθετική ρύθμιση της ελεύθερης έκφρασης στο διαδίκτυο.
* Καλούμε το σύνολο των πολιτικών και κοινωνικών φορέων να λάβουν θέση απέναντι στα σχέδια αυτά και να διατρανώσουν την αντίθεσή τους προς οποιαδήποτε νομοθετική πρωτοβουλία στο μέλλον η οποία θα έχει παρόμοια παράλογα χαρακτηριστικά.
* Επιφυλασσόμαστε για στενή παρακολούθηση του ζητήματος και για ανάπτυξη κάθε μορφής οργανωμένης δράσης (επικοινωνιακής, νομικής, θεσμικής).

Υπογράφουν οι ιδιοκτήτες των blogs,

* http://www.221.gr
* http://argos.wordpress.com
* http://arxediamedia.blogspot.com
* http://chouvi.blogspot.com
* http://www.e-rooster.gr
* http://giaskepsou.blogspot.com
* http://gtziralis.com
* http://histologion-gr.blogspot.com
* http://inlovewithlife.wordpress.com
* http://karounos.gr/blog
* http://krogias.blogspot.com
* http://larisaperivallon.wordpress.com
* http://magicasland.com
* http://metablogging.gr
* http://nefelikas.wordpress.com
* http://www.nylon.gr
* http://oneiros.gr/blog
* http://oraelladas.gr/blog
* http://papanotas.wordpress.com
* http://www.perlikos.gr
* http://petcoke.wordpress.com
* http://plagal.wordpress.com
* http://reality-tape.com
* http://rodiat7.blogspot.com
* http://sofianidis.blogspot.com
* http://stefadouros.blogspot.com
* http://voteforliberty.wordpress.com
* http://vrypan.net
* http://ziouzios.blogspot.com

και η πρωτοβουλία digitalrights.gr για τα δικαιώματα του πολίτη στον ψηφιακό κόσμο

Καλούμε όσους bloggers στηρίζουν το κείμενο αυτό να το αναρτήσουν στα ιστολόγιά τους.

Περισσότερες πληροφορίες

* Για την ομάδα freebloggers: Ζαφείρης Καραμπάσης (chocolatehorizon at yahoo.gr), Θωμάς Τζήρος (tom.tziros at gmail.com)
* Για την πρωτοβουλία digitalrights.gr: Αστέρης Μασούρας (asterios at gmail.com)

Το digitalrights.gr αποτελεί κόμβο πληροφόρησης για τα δικαιώματα του πολίτη στον ψηφιακό κόσμο. Μεταξύ άλλων, τα αντικείμενα δράσης περιλαμβάνουν ιδιωτικό απόρρητο (privacy), ανοικτά πρότυπα (open standards), πατέντες λογισμικού, πνευματικά δικαιώματα ψηφιακού περιεχομένου, και ελεύθερο λογισμικό.

Καλο ε?

Τον περασμένο μήνα μια παγκόσμια έρευνα πραγματοποιήθηκε από τον ΟΗΕ.
Η μόνη ερώτηση που υποβλήθηκε ήταν:

«Παρακαλώ να εκφέρετε την τίμια και ειλικρινή γνώμη σας για τη
λύση στο πρόβλημα της έλλειψης τροφίμων στον υπόλοιπο κόσμο».

Η έρευνα απέτυχε για τους παρακάτω λόγους:

Στην Αφρική δεν ήξεραν τι σημαίνει τρόφιμα

Στην Ανατολική Ευρώπη δεν ήξεραν τι σημαίνει τίμια.

Στην Αγγλία δεν ήξεραν τι σημαίνει ειλικρινή.

Στην Δυτική Ευρώπη δεν ήξεραν τι σημαίνει έλλειψη.

Στην Σκανδιναβία δεν ήξεραν τι σημαίνει πρόβλημα.

Στην Κίνα δεν ήξεραν τι σημαίνει γνώμη.

Στη Μέση Ανατολή δεν ήξεραν τι σημαίνει λύση.

Στη Νότια Αμερική δεν ήξεραν τι σημαίνει παρακαλώ.

Στις δε ΗΠΑ δεν ήξεραν τι σημαίνει υπόλοιπος κόσμος!!!!!

Λεωφορειο ο ρατσισμος

Καθε μερα παιρνω το λεωφορειο οταν παω και γυριζω απο την δουλεια. Ετσι και σημερακαθησα στην θεση μου και περιμενα να φτασω. Κινηση και αγιος ο θεος. Σε μια σταση μπηκεελεγκτης και επιασε μια αμοιρη γυναικα που προσπαθησε να χτυπησει το εισητηριο αλλα δεν τα καταφερε απο τον συνωστισμό. Οι υπολοιποι επιβατες εκραξαν τον δημοσιο μπατσοοδηγοελεγκτη που σωνει και καλα ηθελε να την γραψει για να παρει το μπονους ,και την γλυτωσε. Η κοπελα ηταν ελληνιδα.
Πιο κατω μπηκαν 8 παιδακια που ανηκουν στην φυλη τον ρομ, τσιγκανακια οπως λεμε. Και εκει αρχιζει το ζουμι. Αμεσως ενας κυριος τα ρωτησε αν τραγουδανε στην αννιτα και αν χορευουν. Χτυπησε το κινητο του και τα εβαλε να τραγουδανε για να ακουσει ο αλλος. Μετα τα μαλωσαν γιατι μπηκαν χωρις εισητηριο και οτι κανουν φασαρια. Οπως εκαναν πριν με τον ελεγκτη με την ελληνιδα δηλαδη. Μετα ακολουθησαν τα σχολια του ειδους ..βρωμανε.. κουβαλανε μαχαιρια..κλεβουν.. αλλα εχουν πλακα..
Οι επιβατες κοροιδευαν γελαγαν και εκαναν πλακιτσα.
Ενιωσαν πιο ελληνες, πιο καθαροι, πιο μορφωμενοι ισως. Το δεκαλεπτο μεχρι να κατεβουν ηταν πλακα για καποιους αλλα για αυτα τα παιδια ειναι η καθημερινοτητα τους γιαυτο και δεν εδωσαν σημασια. Γελουσαν και κοροιδευαν και αυτα. Οι ρομ ζουν αναμεσα μας και τους γουσταρουμε οταν τραγουδανε και χορευουν σαν show και ζωα. Αλλα βρωμανε και κλεβουν δεν τους κανουμε παρεα. Παμε ομως και παρνουμε cd με τραγουδια τους παμε στα μπουζουκια και τους ακουμε, παμε και παιρνουμε κανα τσιγαρο απο τα γυφτικα να πιουμε ομως ετσι?

Επρεπε να χιονισει για να δουμε ασπρη μερα

Κλασσικη ατακα!

Αλυσιδες εβαλες στις ροδες σου… θυμηθηκες να σπασεις της αλυσιδες τις δουλείας σου ομως?

Μια βραδια με φιλους και μουσικη…

Βραδυ Παρασκευης στο Σταυρο του Νοτου. Καπου εκει στο Νεο Κοσμο. Εγω και δυο φιλοι απο τον στρατο. Και δεκαδες αλλοι αγνωστοι αλλα με κατι κοινο που ενωνει. Η μουσικη , οι στιχοι, τα βιωματα που βρισκουν σε αυτα την εξηγηση και την λυτρωση. Οι θυμησες απο συναυλιες, γυναικες αντρες που περασαν απο την ζωη του καθενος μας. Τα φιλια οι αγκαλιες και τα δακρυα σταζουν μεσα στις νοτες και τα λογια οταν βγαινει στην σκηνη ο Σωκρατης. Ο Σωκρατη Μαλαμας.

Με τους φιλους αντικρυ και την σκηνη διπλα ξεχαστηκα και ταξιδεψα οπως το χαρτινο καραβακι του πιτσιρικα σην θαλασσα. Χαρτινο , οπως τα χαρτια που μουτζουρωνω και γω μερικες φορες με ζωγραφιες και λογια.

Καπου μεσα στον μυστικο που μοιραζοταν μαζι μας ο Μαλαμας, ειρθε στο μυαλο καποια που με αφησε. «Οσα κομματια και αν μπορεσεις να ενωσεις δεν προκειτε ποτε σου να με νιωσεις»

Και τοτε ο Σπυρος εβαλε ταξη στα πραγματα..Φοβαται ο κοσμος την αληθεια σου μου ειπε. Εκλαψα απο μεσα μου γιατι εχω φιλους και ετσι δεν θα πεθανω ποτε..

Μετα βγηκε η Χαρουλα στην σκηνη για να κανει μια παρεα να αγκαλιαστει και να φυγει απο το μαγαζι τραγουδωντας μεθυσμενη στο δρομο.

Αυτα τα ολιγα γιατι δεν φτανουν ολα τα megabyte του κοσμου αυτου για να γραψω γιαυτην την νυχτα.

Το σπιτι μας

Το Blog αυτο γεννηθηκε ενα μεσημερι Τεταρτης. Μια αναγκη για ελευθερια που δυστυχως μονο τα καλωδια και τα δεδομενα δινουν πια. Αυτα και οι δρομοι… Εδω θελω να μοιραστουμε σκεψεις, λογια.. Να δημιουργησουμε , να μουτζουρωσουμε χαρτια και να γινουμε συγκατοικοι σε ενα σπιτι που χωραει τα παντα και τα απαντα..

Ενα ποιημα…

Τρεχάλα

Μέσα βαθιά μια απορία πλανάται και με Ρώτα. Ρώτα γιατί όλα τρέχουν προς τα μπροστά γιατί δεν περπατούν αργά. Δεν θέλω να προλάβω , δεν θέλω τα δω να φεύγουν , να με αφήνουν. Μένω μόνος για πάντα. Μοιάζουν όλα ξένα και γνωστά